Ik heb het. Wat? WWS, WebWinkelSchaamte. Althans, als het gepaard gaat met een levering aan huis. In zo’n XXL-kartonnen doos, met daarin een XXS-dingetje dat je moet zoeken in een bak piepschuim. Een doos, bezorgd door een onderbetaalde, over de rooie gejaagde chauffeur die zijn bus geparkeerd heeft voor een rij over de rooie rakende toeteraars. Ondertussen het milieu vervuilend, gaten knagend in de toekomst van onze planeet. En dat alles alleen omdat ik te beroerd ben om dat XXS-dingetje zelf te gaan kopen in een winkel. Of omdat ik op internet heb uitgevonden dat ik dat dingetje verder weg voor een duppie minder krijg.
En toch, ik geef het toe, heb ik ‘het’ laatst weer gedaan. We waren toe aan een nieuwe paraplu, zo’n ding tegen de regen met als grote vijand géén regen als je weer terug moet.
Wat te doen als je zo’n ding daardoor weer eens kwijt bent? Gewoon de goedkoopste kopen, bij jezelf om de hoek? Omdat-ie (bij jou) toch geen lang leven beschoren is? Maar ja, die flutplu’s gaan ook snel kapot waardoor de afvalberg steeds groter wordt.
Ik wou dus een goeie, zodat de gelukkige vinder hem ook niet gauw hoeft weg te gooien. Ik ging aan het googlen. En dan komt van het een het ander. Diverse gewone winkels waar je goede paraplu’s kon vinden bestaan niet meer. Bovendien blijken er webwinkels te bestaan die zich hebben gespecialiseerd in dat wat ik zoek.
Kortom, ik beging de WW-zonde. Vooruit, die ene keer. De site was er een met ‘Thuiswinkel Waarborg’. Zeiden ze. Toch, net voor betaling, hield ik nog even in en bezocht de Thuiswikel-website. Om te zien of dat wel klopte. Het klopte.
Zo, dat was dat. Nu gewoon wachten. Lang zou dat niet zijn. Er stond bij:
‘Voor 18.00 besteld, morgen in huis‘.
Zodat, terwijl ik zelf op één oor zou liggen, derden over de rooie zouden worden gejaagd omdat de klant niet meer, nergens op wil wachten.
Vol verwachting klopte mijn hart. Hoe zou die zijn, die nieuwe plu? Groot, dat in elk geval. Ik wilde er een voor twee personen, waarbij je egoïsme/altruïsme niet zou kunnen aflezen aan wie bij aankomst het natste is. Zo’n joekel, leerde ik, heet in het jargon een ‘golfparaplu’. Niet dat je daarmee moet golfen. Het is meer dat zo’n plu een maat heeft waarbij niet alleen de drager ervan droog blijft, maar ook zijn dure spullen. In mijn geval, per extensie, mijn vrouw.
Goed, ik wachtte. Er kwam een mail. Dat mijn ‘Track&Trace-code was gewijzigd’. Nog vóór het bericht dat ik zo’n code had, een handvat om mijn bestelling digitaal te kunnen volgen. Die odyssee bleek indrukwekkend, inclusief ‘voetafdruk’. Er ging iets van het oosten van het land naar het noorden, vandaar naar het midden en dan pas richting mij. Was de bedoeling. Ergens in het proces flitste de kreet ‘Sorteerfout’ voorbij.
Ondertussen had ik op de site van de koerier gezien dat ik iets kon doen om mijn WWS-gevoelens wat te verzachten. Ik kon een ‘Neerzettoestemming’ geven, zodat ze niet onverrichter zake weer zouden hoeven vertrekken als ik op het moment van bezorging niet thuis zou zijn. Of, beter nog, ik kon mijn bestelling ophalen in een winkel in de buurt, wat extra gerij zou schelen. Dat begon weliswaar te lijken op het kopen van het bestelde in een gewone winkel, maar goed. Als WWS’er wilde ik dat best doen. Voor het geven van die toestemming moest ik echter codes invullen. Met, telkens, een foutmelding. Nou ja, dan niet.
Afijn, ik ging door met wachten. En Tracken. Zonder Tracen. Ergens stond iets in de trant van ‘Wegens het alom nijpende personeelstekort kan uw bestelling zijn vertraagd’.
Hoe dan ook, na een week was het zover. Achter de gemeenschappelijke voordeur ontwaarde ik mijn pakket. Zonder mijn (formele) toestemming daar neergezet terwijl ik niet thuis was. Prima.
Het pakket was XXL, maar dan qua lengte. Wel slank. Geheel passend, qua vorm, bij een XXL-paraplu. Al hoopte ik wel dat hij niet zó lang was.
Ik pakte het pak op en verbaasde me over het gewicht. Ongelooflijk, die materialen van tegenwoordig! Vederlicht en toch sterk. Naarmate ik onze trappen besteeg werd ik er steeds benieuwder naar. Meestal lijkt een te dragen last gaandeweg niet lichter te worden, maar dit bleef gewoon een veertje. Eenmaal in huis opende ik de doos. En tuurde erin. Wat was dat, daar in de donkerte? Ik greep ernaar en haalde het omhoog. Het was… wel iets met golf. Een golfclub. Minus de onderkant. Plus een briefje van de afzender.
‘Een golfclub?!’, zei de jongeman van de helpdesk, ‘dat kan niet. Heeft u de verkeerde kleur paraplu gekregen?’
‘Nee, ik heb géén paraplu gekregen. Een golfclub’.
‘Dat kan niet, wij verkopen geen golfclubs’.
Verder verkoopt hij wel van alles. Het bedrijf waarvoor hij werkt bleek een algemene verkoopsite te zijn. Een paraplusite in andere zin, met daaronder een trits aan gespecialiseerd lijkende deelsites.
Hoe dan ook, na in totaal een dag of tien arriveerde er een nieuwe doos. Met plu.
En nu heb ik nog die golfclub. Wat moet ik daarmee? ‘Gooi maar weg’, zei de jongeman van de webwinkel.
Tja, is dat ding van zo iemand die iets bestelt, gebruikt en daarna terugstuurt omdat het product zogenaamd niet goed was? Geen idee. Ik heb hem een bericht gestuurd, maar wacht nog op antwoord.
En onze nieuwe paraplu? Hij is groot, heel groot. Maar is-ie wel groot genoeg? Om ook zijn voetafdruk droog te houden. Die afdruk XXL.
TERZIJDE
Wat zouden mijn ouders zaliger van mij denken als ik ze sprak over ‘de voetafdruk van een paraplu’?