Las Bestias ****
Het romantische landleven… Daar kan de stadsmens weleens naar hunkeren. Zeker de homo sapiens amstelodamensis Anno Nu. In het centrum van zijn stad wil de Amsterdammer niet meer komen, vanwege een overdosis aan derden. Wezens, waarvan je op het plaveisel kan determineren dat ze tot ‘het retourmoment’ vol zaten met bier en nutella. Terwijl je overál in de hoofdstad moet uitkijken niet te worden platgereden, door fietsers non sapientes.
Maar als de verhuiswagen uit het zicht verdwijnt op je nieuwe, landelijke locatie, hoe is het daar dan? Echt? Ik ken het verhaal van Amsterdammers die zich op zo’n plek weinig gelegen lieten liggen aan hun agrarische buren. Waarna die buren met hun XL-materieel ‘en passant’ een deel van de tuin meenamen. Ongelukje.
En wat als je daar, als stadse nieuwkomer van vandaag, je boerenburen erop zou wijzen dat ze de Hollandse driekleur verkeerd om hebben hangen?
Zelfs in ons eigen, superplatte landje zijn er kloven te over, zoals die tussen stad en platteland. Inclusief vooroordelen, het ontbreken van communicatie en mini-kloven: loopgraven. Misverstanden.
Onvergetelijk van ons eigen verblijf in landelijk Italië was een storm. Daarbij vielen vele olijven voortijdig van de bomen. We begonnen die op te rapen. Niet voor onszelf, maar voor degenen van wie die bomen waren. Tot we een snerpende stem hoorden: ‘Wat doen jullie daar?!’ Achter ons stond een boerin. Voor haar was niet voorstelbaar dat we zoiets voor anderen zouden doen. Zomaar. Dus was er voor haar maar één conclusie mogelijk: we waren bezig met stelen.
Is het redelijk dat een vreemdeling die zich ergens vestigt van de lokale bewoners verwacht dat die zullen proberen zich in die vreemdeling, in het ‘vreemde’ te verplaatsen? Het zou mooi zijn als dat gebeurde, maar eisen kan je het niet. Wel is het een eis dat je jezelf verplaatst in hen. Dat althans probeert.
Maar de praktijk is weerbarstig. Zie ‘Las Bestias’, waarbij je wel kramp riskeert. In gekromde tenen. Maar het is een prima film, alleen al omdat meerdere suggesties van wat zou kunnen gebeuren niet leiden tot dat wat de kijker daardoor verwacht. En omdat in tijden van crisis blijkt dat er, eigenlijk, ook al kloven waren daar waar je vandaan kwam.
Kloven vragen om bruggen. Die kunnen er komen. Of niet.
Terzijde
Zijn laatst weggelopen bij een film met een toepasselijke titel: ‘Decision to leave‘.