FilmTips
THE TWO POPES ****
Aan het eind van deze film loop je op een dun randje. En dat blijft zo.
Je wilt niet de ene kant op vallen:
‘Wat een prima film!’
en ook niet de andere:
‘Wat had-ie nog beter kunnen zijn!’
Om in reli-sfeer te blijven: zonde is het zeker. Het geheel heeft iets van fijne chocola, verarmd met Nutella.
Acteurs Hopkins en Pryce, die de twee pausen spelen, zijn formidabel. Zowel het filmwerk als de decors, het Vaticaan en de pauselijke zomerresidentie Castel Gandolfo, zijn smetteloos.
Het probleem is alleen dat de film ook leuk wil zijn, waar er maar weinig te lachen valt. Zeker, als je met een lantaarntje de slangenkuil genaamd Vaticaan doorkruist, dan is er misschien wel ergens een grimlachje te bespeuren, maar veel meer ook niet. Volgens mij.
Zelf heb ik maar één iemand ontmoet die beroepshalve op gezette tijden in het Vaticaan moest zijn, en ook
van hem kreeg ik niet de indruk dat daar achter de plechtige poort een polonaise aan de gang is.
Kerkleiders in de bioscoop terugbrengen tot menselijke proporties is niet verboden, maar het moet ook niet goedkopig worden en daar maakt deze film zich hier en daar wel schuldig aan. Ook in de muziekkeuze. Een paus kan van ABBA houden – misschien zelfs van Nutella –, maar ABBA laten horen op momenten waar dat niet past is meer goedkoop effectbejag dan iets anders.
TERZIJDE
Delen van de Argentijnse geschiedenis van de huidige paus waren nieuw voor mij.
Je zou toch denken dat het Vaticaan het script de zegen heeft gegeven, alvorens toestemming te verlenen tot het filmen op locatie.
Maar nee, het is allemaal zo goed gedaan dat je denkt dat het echt is. Zo werd bijvoorbeeld de Sixtijnse Kapel minutieus nagebouwd in de beroemde studio’s van Cinecittà.
Cinecittà (detail)