ReisTip
Nr. 6
BIOSTERIA SBARBACIPOLLA
Colle Val d’Elsa (Toscana)
Zo’n plaats waar je honderd keer aan voorbijrijdt, dat is Colle Val d’Elsa. We kwamen er pas toen er we niet meer omheen konden. Reden: we waren op de fiets. Colle was het eindpunt van een etappe en al hadden we het plaatsje opnieuw links willen laten liggen dan waren onze benen daar niet in meegegaan.
Daarom vielen de laatste loodjes zo tegen. Colle = heuvel, maar als ‘colletje’ in wielertermen bleek-ie pittig. Zó pittig dat men van beneden af een grote lift heeft aangelegd waardoor je je benen zou kunnen sparen, ware het niet dat we het ding pas ontdekten toen we al hijgend boven waren.
We ontdekten meer. ‘Boven’ bleek Colle de moeite waard. Met bonus. Dat laatste zat ‘m in de winkel van Salvatore Poma, zo iemand waar harten steviger van gaan kloppen. Vrouwenharten niet in het minst, zou je denken.
Salvatore verkoopt hout, zoals dat door hem is vormgegeven. Zelf noemt hij zich een handwerksman, maar zeker een aantal van zijn creaties overschrijden de grens met kunst.
Van het een komt het ander. Salvatore weet te vertellen dat het restaurant dat in ‘de gidsen’ werd getipt aan glans verloren heeft, sinds de kok ervan voor zichzelf begonnen is. Het eeuwige probleem met tips: ze zijn niet eeuwig houdbaar.
Vooruit, met de benenwagen naar de lift, op weg naar ‘Colle-beneden’. Romantisch is het daar niet, maar wel vind je er een biosteria. Een wat?! Ja, toegegeven, het is wat geforceerd, maar met goede wil moet je uit die term begrjipen dat het een eethuis is waar je ‘bio’ te eten krijgt.
En die goede wil, die krijg je er al snel. Het eerste waar je oog op valt is een bord aan de wand.
‘Bediening, (…) brood, olie en goede (echte) glimlachen’
Je krijgt er meteen een goed humeur bij. En dan heb je de tafels nog niet bekeken. Elke tafel is uniek, stuk voor stuk creaties van… Salvatore Poma.
We worden welkom geheten door Chiara Salvadori die het restaurant drie jaar geleden is begonnen, samen haar vriend&chef Nicola Bochicchio. Allebei even sympathiek als hun streven: op een even ethische als menselijke manier met eten bezig zijn. Door goede leveranciers van om de hoek, die eerlijke en verantwoorde producten leveren. En zonder een harde scheiding tussen ‘werken’ en ‘leven’, doordat de leveranciers tegelijk vrienden zijn, terwijl de medewerkers bestaan uit mamma’s, tantes, neven & amici.
Goed, we bestellen het eten en gaan even naar de WC. ‘Fijn’, denkt de lezer, ‘maar moet ik dat nou perse weten?’ Toch wel. Ook in de ‘biosfeer’ achterin wacht namelijk een verrassing:
Met de groeten van Salvatore.
En die gekke naam, Sbarbacipolla, wat betekent dat? Letterlijk: het ‘ontbaarden’, pellen van een ui. Maar het is ook een oud Toscaans kinderspel.
Men neme:
Vóór de rij staat een kind dat aan de achterste vraagt of die misschien een ui voor hem/haar heeft. Maar het antwoord staat al vast: nee. Daarop begint het staande kind deze ‘ui’ te pellen door te proberen vanaf het voorste kind iedereen uit de rij te trekken. Als de achterste wordt bereikt verandert die op slag van een moestuinbezitter in een bedelaar om een ui. Enzovoort.
Voor Nicola & Chiara is de symboliek ervan de sterke worteling in het eigen gebied, het ‘afpellen’ van oude gewoonten die weg kunnen, en het plezier. Niet in het minst door je te storten in het nieuwe.
Dat laatste uit zich in een keuken die telkens op zoek is, maar dan zonder het gezochte. Geen liflafjes. Simpel, écht eten, gemaakt en op tafel gezet door echte mensen.
Al sinds we er voor het eerst waren zie ik uit naar de volgende keer. Leve de fiets!
*
www.biosteria-sbarbacipolla.it
Slapen doe je prima bij B&B Arnolfo
www.arnolfobb.it
*
© Joost Overhoff