Lang dacht ik definitief te weten wat ESA was: het European Space Agency. Maar er is een nieuwe ESA aan het firmament: het Emotional Support Animal. Het is een dier dat je bij je wilt hebben omdat je je daarbij beter voelt.
ASA (Anti-Stress Animal)
Gisteren zag ik een natuurdocumentaire, waarin een Italiaan vertelde dat hij zoveel van dieren houdt omdat die je niet beduvelen en je nooit zomaar iets zullen doen. In tegenstelling tot mensen. (Of bedoelde hij: Italianen?)
Wat daarvan klopt is nog maar de vraag. Zeker is: hij voelt het zo.
Net zo, voelen sommige mensen zich zekerder, veiliger als ze worden vergezeld door een geruststellend levend wezen. Zoals bij het vliegen, een bezigheid die nogal wat mensen juist niet geruststelt. Om die mensen te helpen mogen ze daarom een ESA meenemen.
De Amerikanen gaan daar het verst in. Zo was er al iemand die in de cabine een varkentje mee mocht nemen. En nu laatst zelfs een paardje. Toegegeven, beide beesten waren voor hun soort uitgevoerd in maatje XXS, maar toch. Het paardje reisde dan ook eerste klas, waar meer ruimte is. Los van de nauwsluitende kleding die men het beestje had aangemeten, deed het een beetje denken aan de ‘pocketpony’s’ die je in Nederland zo vaak ziet.
Onlangs was er veel discussie over het CETA-verdrag, met Canada. Probleem ervan is de wederkerigheid. Als ze aan de overkant van de oceaan lage eisen stellen aan van alles en nog wat, dan dreigt die mindere standaard ook bij ons te gaan gelden. Een bekend voorbeeld daarvan is de Amerikaanse ‘chloorkip’. Begrijpelijk dat we die niet willen.
Maar bij sommige dingen zien wij het wel wat te beperkt. Zo biedt de KLM alleen ruimte voor Emotional Support Dogs en dan nog alleen bij vluchten naar en van Amerika, een land met gevoelige zielen die zonder emotionele dierensteun de plas niet over kunnen.
Amsterdam (detail)
Ik zou ervoor willen pleiten dat ook wij verruimen van ESD naar ESA. Waarom moet een biggetje worden gediscrimineerd ten opzichte van een hond? Nee, zoiets kan niet meer.
Bovendien, luchtvaartmaatschappijen bedenken steeds meer trucs om ons extra te laten betalen, zoals voor handbagage, voor zitplaatskeuze en wat al niet. Daar heb ik nu het volgende op bedacht: ik meld me aan als ESA, als Emotional Support Animal. Voor mijn vrouw. Die voelt zich namelijk pas gerust met mij erbij. En… ESA’s mogen gratis mee.
Een eventuele tegenwerping ‘dat mensen geen beesten zijn’ valt met een simpele verwijzing naar de geschiedenis eenvoudig te pareren.
En mocht mijn vrouw niet meegaan, dan bied ik me aan voor anderen. Via een ESA-app. Dan delen we het voordeel.
TERZIJDE
Een vroege lezer van deze blogpost maakt zich zorgen. Over andere lezers.
Dus moet ik het maar verklappen: nogal wat hierboven is… ironisch.
Hoeveel pocketpony’s zouden we in Nederland hebben?
Tienduizenden? Honderdduizend? Meer?