De filmversie van die musical***** kwam uit toen ik negen was en zoiets vanzelf ging. Daarbij ondersteund door een langspeelplaat. Op die plaat schitterde het kristallen stemgeluid van Julie Andrews in de rol van Eliza Doolittle.
Helaas echter voor Julie was zij weliswaar fair om te zien, maar niet zo’n Lady als Audrey Hepburn. En zo kon het gebeuren dat de grote ster van de toneelversie van de musical voor de filmversie werd gepasseerd door de adembenemende Audrey.
Audrey kon op haar beurt heel wat adem sparen, omdat ze, anders dan Julie, niet goed kon zingen. Dat zingen gebeurde in het geniep door een heel andere lady. Van haar was in de aftiteling echter geen spoor, zodat we lang bleven denken dat Audrey’s sopraan bijpassend bij haar schoonheid was.
Maar nee, het was Marni Nixon, een seriële filmdubster. Zo was het ook Nixon die te horen viel als Maria in West Side Story, de film. Toen in plaats van actrice Natalie Wood, die lang in de waan werd gelaten dat haar eigen stem zou klinken.
Zelf trouwens helemaal niet ‘un-fair’, was Nixon maar één keer op het witte doek te zien en dan nog half ingepakt, als Sister Sophia in een andere Andrews-hit, The Sound of Music.
Julie Andrews
Eergisteren zag ik My Fair Lady opnieuw, ruim een halve eeuw na de eerste keer. De caissière zei dat ze al heel wat glimmende gezichten voorbij had zien komen, in blijde verwachting van een paar uur nostalgie.
Toch was het niet helemaal hetzelfde. Tijdens de film lichtten hier en daar smartphones op, en je meende aan de reacties onzekerheid te horen: of je om de anti-vrouwelijke incorrectheid van Professor Higgins nog ‘gewoon’ mag lachen, of alleen bij wijze van museale curiositeit.
Bovendien weet ik nu meer dan toen. Zeker, al langer wist ik dat Audrey-‘Adriaantje’ Hepburn half-Nederlands was, maar inmiddels weet ik ook dat haar ouders heel-fout waren. Niet dat zoiets een dochter valt aan te rekenen, maar toch doet het iets. Niet ten nadele van haar, maar wel van het zorgeloze kijken.
Italië (detail)
In Italië wordt ‘La Hepburn’ nog steeds aanbeden, als het toppunt van elegantie. Terecht, natuurlijk. Hoe zou het voor haar geweest zijn Eliza te spelen, in plaats van Julie Andrews, en kon het haar iets schelen dat een ander voor haar zong?
Voor Andrews moet het zeker moeilijk geweest zijn naar een ander te kijken in wat zij waarschijnlijk als háár rol beschouwde. Maar wie weet heeft ze de film wel nooit gezien.
Zeker is dat ikzelf geschokt was nu pas te vernemen dat Julie haar kristallen geluid voor altijd verloor. Als gevolg van stembandoperaties die in elk geval mislukten en misschien zelfs niet eens nodig waren. Resultaat: een nachtegaal die niet meer kon zingen. Treuriger kan niet, maar…
…wat waren de Ladies Fair!
TERZIJDE
Higgins: ‘Why can’t a woman be more like a man?‘
Hepburns moeder was een baronesse Van Heemstra.
Marni Nixon dubde niet zomaar. Ze verstond de dubbingkunst tot op het niveau waarbij het klinkt zoals je denkt dat het zou klinken als de gedubde actrice had kunnen zingen.
My Fair Gentleman
Nixon vroeg voor haar ‘geheime’ rol in West Side Story een percentage van de royalties. Zonder succes, waarop Leonard Bernstein haar een (klein) deel van de zijne gaf.