En wat nu weer? Abortus.
Je dacht dat we de discussie daarover toch al lang geleden achter ons hadden gelaten, inclusief ‘Pro Life’-activisten die werknemers van abortusklinieken met de dood bedreigden en in een enkel geval hun credo daadwerkelijk omzetten in moord.
Het lijkt er echter op dat het recht op abortus weer steeds verder onder druk komt te staan. Niet alleen in Amerika, via de rechter. Ook in ons liberale Nederland beweegt er wat. Deels is dat in de vorm van mensen die postvatten bij abortusklinieken, om de daar arriverende zwangeren te bewegen dat te blijven.
Dat die aanwezigheid hinderlijk is, is zacht uitgedrukt. Ook ‘irritant’ is nog te zwak. Je zou op jouw beurt die hindertypes willen gaan hinderen, als je niets anders had te doen. (Kennelijk hebben de hinderaars hun sudoku’s voor die dag al af).
Toch heb ik het ook zelf moeilijk met abortus. Het is niet zomaar een scheve schaats. Het is scheef over de schreef. Er zijn grenzen. Ben je helemaal vrij om je te kleden zoals je wilt? Nee. De lijnen van het speelveld waarbinnen die vrijheid zich kan bewegen worden getrokken door te weinig aantrekken en teveel. De uitersten: naaktheid, zelfs met gympen, en gezichtsbedekking, zelfs met spleet, horen niet te zijn toegestaan.
Is een vrouw wel volledig vrij in eigen buik? Nee. Niet iedereen zal het eens zijn over waar de grens ligt, maar iedereen zal het eens zijn dat er ergens een grens is van de grootte van de ongeboren vrucht die bij abortus niet mag worden overschreden.
Zelf vind ik abortus ook in de vroegste stadia al een ernstig vergrijp. Daardoor raken mijn hersens in een complete spagaat. Ik vind dat de vrouw in de beginfase in haar keuze volledig vrij moet zijn en tegelijk een vorm van straf verdient.
Nu zou je kunnen stellen dat het ondergaan van een abortus op zich al mag gelden als een vorm van straf. Zeker psychisch vormt het, als het ‘goed’ is, een zware belasting. Laten we daarom aannemen dat de vrouw door dit pijnlijke proces al voldoende is gestraft.
Blijft over… de man. Die zou er niet mee weg mogen komen dat hij ‘dacht dat zij…’
Over de haken en ogen, opsporing en strafvorm, pieker ik nog.
Verplichte condoomles op het marktplein?
TERZIJDE
Utopische straf Deel 2: voor landen die abortus zelfs nog verbieden in geval van verkrachting.
Ik ken een vrouw die een abortus onderging in een Italiaans ziekenhuis.
Toen er een medeburger naderde deed een verplegende non een laken over haar hoofd, zodat ze niet zou worden herkend.