‘Glimlach’ is een leuk woord. Zelfs al meldt Van Dale meer motiveringen om aan glimlachen te doen dan alleen feestelijke: “welwillendheid, vergenoegdheid, weemoed, superioriteit, spot, ironie enz.“
Als je in een ziekenhuis komt, valt er doorgaans weinig te (glim)lachen. Terwijl al je aandacht uitgaat naar het stollende gips rond je been, of naar andere pipse patiënten, blijft wat er aan de muur hangt vaak onopgemerkt. Hoe groot het ook is.
Maar de uitstraling van een ziekenhuisgebouw, met alles eraan en erin, is wel degelijk van belang. Er bestaat namelijk zoiets als een ‘helende omgeving’. (Omgekeerd, bestaan er ook ziekmakende).
Al eerder schreef ik onder meer in dit verband in positieve zin over het Amsterdamse Onze Lieve Vrouwe Gasthuis, in de wandeling ‘het OLVG’.
Het OLVG heeft, voor zover ik weet, altijd een gunstig imago gehad. Zozeer, dat men bij de fusie met een ander, minder fameus hospitaal overging tot een kunstgreep. Men gooide de oude naam van de minder gereputeerde instelling in de prullenbak en plakte ook daar ‘OLVG’ op de gevel. Met een toevoeging: ‘locatie West’. Het oude OLVG werd bij die gelegenheid omgedoopt tot ‘OLVG locatie Oost’. In de hoop dat de glorie van ‘Oost’ op ‘West’ zou overgaan. Alsof het een huwelijk was ‘in gemeenschap van prestige’.
Heeft dat gewerkt? Tot op zekere hoogte wel, is mijn idee. Maar verwarrend is het ook. Voor echte Amsterdammers is ‘het echte OLVG’ nog steeds dat in Oost, maar het komt nu geregeld voor dat mensen zich melden op de verkeerde locatie.
In elk geval heeft men de fusie verrijkt met een kruising tussen een ritueel en kunst.
Het viel me laatst pas voor het eerst op, in Oost, terwijl het er toch al een tijd moet hangen. Althans, de helft ervan. De andere hangt in West.
Er was iets bijzonders gebeurd: ik had de tijd. Genoeg om de gipslachjes te ontdekken.
Wat blijkt? Fusies zijn vaak moeizame processen. Was het om alle neuzen de goede kant op te krijgen dat ze het deden?
En wat deden ze? Ze lieten personeelsleden van beide vestigingen gipsafdrukken nemen. Van elkaar. Niet helemaal, niet van hygi-kapje tot -klompen, alleen van hun monden. In positivo-stand. Resultaat: 800 (!) glimlachen. Gipslachjes. In cirkelvorm verenigd in Oost, als ellips in West. Als om aan te geven dat die twee toch nog verschillend zijn.
Een gouden idee. Uitgebeeld, zo lijkt het wel, door één glimmend exemplaar..
Made by
Mirjam Bakker & Wil van Blokland
TERZIJDE
– Pas als je goed kijkt zie je dat er minstens één grimlach aan de glimselectie is ontsnapt. Als die er was.
– Na een tussenstap met gipsmallen, zijn de uiteindelijke glimlachen uitgevoerd in porselein.
– Actueel fenomeen
Een man meldt zich bij de balie: ‘Ik was hier gisteren ook, maar het medicijn dat ik kreeg voorgeschreven is niet leverbaar. (En met de telefoon kom ik er niet door)’.