Wie niet sterk is, moet slim zijn. En wie niet mooi is ook. In Perugia weten ze daar alles van. Niet dat de stad niet mooi is, maar dat mooie zit van binnen. Je moet er eerst door heel wat lelijks heen wil je doordringen tot de kern. Een oude kern.
Perugia heeft een wild en woest verleden. Het is een stad van papenhaters en dat gevoel was altijd wederzijds. Verdacht veel pausen lieten in de Umbrische hoofdstad het leven en opvallend vaak ging aan zo’n heengaan de consumptie van drank en spijs vooraf. Wellicht begeleid door luitmuziek.
Tegenwoordig is Perugia vooral bekend vanwege jazz, wijn en chocola. Zo bedacht men er ooit een chocolaatje dat deels uit het overschot van andere bereidingen was samengesteld. Het resultaat zag er onooglijk uit, bijna een gebalde vuist. Met een hazelnoot als een knokkel erbovenop. De cazzotto, de ‘vuistslag’ van Perugia was geboren. Maar wie verleid je om toe te tasten met zo’n naam? Niemand.
Men dacht na en kwam bij het tegenovergestelde uit: de bacio, de kus. En wie verleid je daarmee? Iedereen. Met de vuist gladgemaakt en in iedere wikkel een tekstje over de liefde. Een wereldsucces.
Inmiddels is het 2014. Iets buiten het centrum van Perugia staat een modern hotelcomplex dat van buiten geen enkel romantisch hart harder doet kloppen. Maar de clou zit binnenin.
Hotel Giò is een ‘duo-hotel’, elk met een thema. Jazz en… wijn. In het wijngedeelte heeft men tientallen kamers ingericht met elementen uit het wijnbedrijf. Een zijkant van een wijnton als tafelblad, stoelen gemaakt van de duigen, enzovoort.
‘Wijnkamer’ (detail)
Origineel, maar het kan nóg origineler: zo’n comfortabele, bijzondere kamer voor de prijs van negenennegentig eurocent. Plus nog iets. Je moest er voor 79 euro aan wijn bijnemen. En geen hoofdpijnspul. Nee, wijnen van gerenommeerde producenten. Kortom, dit leek een droomaanbod. Maar je dacht aan de spreuk ‘De enige gratis kaas zit in de muizenval’ en je vroeg je af: ‘Hoe kan dit?’
Antwoord: door sponsoring. De kamers kunnen door wijnproducenten worden aangepast, zodat het thema ‘wijn’ het thema ‘hún wijn’ wordt. En in de hoop dat gasten die eenmaal een nacht in ‘hun kamer’ hebben doorgebracht daarmee levenslange klanten worden, zijn ze bereid daarvoor te betalen.
Maar ja, het was misschien te mooi om waar te zijn. Het is juli 2014. Het aanbod staat nog steeds op de site, maar het geldt niet meer. Moraal: in Italië altijd alles ‘ff checke’.
De man achter de hotelbalie vertelt dat de mannen achter dit idee ook degenen zijn achter het Perugiaanse festival ‘Eurochocolate’. Aha. En wat denkt hij van het verhaal dat paus Paulus III bij een bezoek aan het opstandige Perugia zijn voeten liet kussen door alle nonnen van de stad? De receptionist lacht. Volgens hem is het een legende. Wel vindt hij dat, sinds de chocozoentjesfabriek is opgekocht door Nestlé, de kwaliteit niet is vooruitgegaan. Maar we moeten erbij wel aan de goede zoentjes blijven denken, niet aan semi-historisch pauselijk voetenwerk.
Oké, maar ondertussen blijf je achter met de kater dat dat droomaanbod niet meer bestaat. Een ander hotel dan maar? Het is alsof ze al wisten hoe het werkt. Want wat is het beste frustratiemedicijn? Chocola. En wat bieden ze nog meer aan themahotels? Het ‘Etruscan Chocohotel’.
*
*
© Joost Overhoff
Umbria Jazz: Enrico Rava