Wijnkenners vermoeden dat die laatsten doorgaans beginners zijn, mensen wier smaak nog niet ontwikkeld is, maar dat hoeft natuurlijk niet.
Eén ding is wél zeker: wijnjargon is wonderbaarlijk. Zo wordt er gesproken over een wijn die ‘lang’ is en ‘een neus’ heeft, over ‘stuivende’ en ‘filmende’ wijn. Kortom, de gewone wijndrinker gaat denken dat door al dat wijndrinken de geestelijke vermogens van de connaisseurs danig zijn aangetast.
Wat wijnproza betreft zijn er gradaties qua bedenkelijkheid. Dat gaat van ‘prettig gestoord’ tot iets dat op ‘wijnporno’ begint te lijken. Een voorbeeld van dat laatste was onlangs waar te nemen op een complete achterpagina van Het PAROOL. Daarbij is op zich al opmerkelijk dat iemand zo’n tekst uit zijn keyboard weet te krijgen (en zonder dat dat keyboard terugbijt). Maar nog verbluffender is dat kennelijk wordt gedacht dat wijnporno mensen overtuigt. Waarschijnlijk werkt het, anders zouden ze het niet doen.
De gezichten van je kennissen trekken aan je voorbij, waarbij je denkt: ‘Wie van hen zou hier warm voor kunnen lopen?’ Een beetje als: ‘Wie van de mensen die ik ken kan je aantreffen in een SM-kelder?’
Kalender in een Italiaans wijnbedrijf
Op zich zijn een paar simpele citaten voldoende om duidelijk te maken wat ik bedoel, maar wellicht kan enig commentaar nog van dienst zijn.
Wat zien we?
Met chocoladeletters staat er
‘Grand Cru’ Barbera
VOOR BELACHELIJK LAGE PRIJS!
Nu is ‘Grand Cru’ Barbera op zich al een wonderlijke kreet. In voetbaltermen zoiets als:
Spakenburg wint ‘Premier League’
‘Grand cru’ is een term die is voorbehouden voor wijnen uit Frankrijk. Al wisselt het niveau ervan per regio, het wordt geassocieerd met het allerbeste (en duurste). Barbera, daarentegen, is een doorgaans alledaagse wijn uit de streek Piëmont/Piemonte, in het noorden van Italië. Dus ‘Grand Cru’?
Links op de pagina staat de foto van een fles, met schuin op de hals de tekst:
‘Grand Cru waardige rijkdom’
Ehm…, tja. In elk geval zijn hier meesters van de Nederlandse taal aan het werk. Je zou bijna denken dat ze hiermee bedoelen: ‘De rijkdom die we vergaren met deze actie heeft de waarde van een grand cru-wijngaard’.
Maar laten we eerst verder lezen in de advertentietekst zelf. Er staat:
Profiteer van een overrompelend lekkere Barbera, die nu mooi op dronk is, voor een belachelijk lage prijs.
Alweer die ‘belachelijke’ prijs. Ik zou zeggen: ‘Belachelijk’ is links- of rechtsom niet in orde. Misschien zelfs links- én rechtsom. Mijn eigen stelling luidt:
Achter een droomprijs schuilt een nachtmerrie.
Een ‘belachelijke prijs’ doet me vrezen voor een nachtmerrie in het kwadraat.
We lezen verder. Vanaf hier gaat de advertentie ernstig ronken. Want hoe is die wijn? Dat willen de klanten natuurlijk weten. Daar gaat-ie:
‘Dik intens warm donkerrood met stevige kern’. (Alleen al daarvan beginnen je ogen lichtjes te puilen). Verder: ‘Weelderig diep van geur vol stroperig zoete zwarte bessen, cacao, ceder en Italiaanse kruiden’. (Je ogen puilen door, terwijl je neus roept om een time-out. Trouwens, ‘Italiaanse kruiden’, welke zijn dat?).
Vervolgens komt de Grand Cru-aap uit de mouw: ‘In de smaak een Grand Cru waardige rijkdom aan kersenbonbons, mokka, vanille en truffelweelde’.
En alsof dat nog niet genoeg is: ‘Laag over laag, indrukwekkend lang‘.
Heb erbarmen. Kan het toeval zijn dat ik juist in dezelfde week werd gewezen op het begrip ‘projectielbraken’? Hierbij wordt de maaginhoud in één keer met grote kracht geleegd.
Daarna vraag je je af: ‘Hoe is het zo gekomen dat die wijn een ‘rijkdom’ heeft alsof de halve inventaris van de kruidenier door de mixer is gedraaid?’
ik pak er even de recente beoordeling bij van tientallen Barbera’s door het in Italiaanse wijn gespecialiseerde tijdschrift Merum. Hun conclusie:
Barbera
Neutraler dan Zwitserland
Barbera is van zichzelf heel gewoontjes. Daar is helemaal niets ergs aan. Sterker, veel wijnboeren die prestigieuze wijnen als Barolo maken drinken thuis gewoon Dolcetto of Barbera. Simpelweg om dat die gewone wijnen veel drinkbaarder zijn.
Barbera is dus als dubbeltje geboren, maar nogal wat producenten willen er graag een kwartje van maken en liefst een euro. Daarvoor gooien ze er nog een dubbeltje tegen aan om hun Barberaatjes met kunst- en vliegwerk op te pimpen. Gangbaar onderdeel van die make-up: barriques, kleine houten vaatjes.
Het resultaat varieert nogal. Het kan iets lijken en er zijn zelfs echt goede bij, maar vaak heb je wat je ook bij sommige mensen denkt: ‘Zit er nog iets áchter het pleisterwerk?’
Op de foto bij de advertentie zien we dat het hier gaat om een Barbera d’Asti uit 2014, een jaargang met een beroerde reputatie. Wijnen uit dat jaar raak je aan de straatstenen niet kwijt, zelfs al is Italië te groot voor versimpelingen als Italië & 2014 = Niks. Bovendien kan het onrechtvaardig zijn voor producenten die juist in slechte jaren relatief goed voor de dag komen, omdat ze geluk hebben gehad of competenter zijn dan de rest.
Wie weet is de producent van deze wijn wel uitzonderlijk goed. Maar wie is die producent?
Op het etiket staat met grote letters SANGRATO. Aangezien ‘Sangrato’ in Italië geen betekenis heeft, is vrijwel zeker bedoeld San Grato, de Heilige Gratus. In het productiegebied van Barbera d’Asti ligt ook een gehucht met die naam. Sterker, ik ken er een producent die daar een Barbera d’Asti maakt die San Grato heet. Maar dat is niet deze. Even zeker is dat er geen Sangrato of San Grato voorkomt in de producentenlijst van het consortium van Barbera d’Asti.
Kortom, SAN()GRATO is de (fantasie)naam van de wijn, terwijl de naam van de producent wellicht te vinden moet zijn op het achteretiket dat je op de foto niet kunt zien. Toch beweert de advertentie dat de aangeboden wijn gemaakt is ‘van 100% Barbera druiven van de beste wijngaarden van Sangrato‘.
De geïnformeerde lezer denkt dan: ‘Barbera d’Asti moet volgens de regels van 90-100% uit Barbera-druiven bestaan. Als je er iets buitengewoons van wil maken, zoals de beschrijving suggereert, doe je er dus goed aan die toegestane 10% waarmee je vreemd mag gaan maximaal te benutten. Maar nee, ze houden het bij 100% rasecht (= neutraal) uit de beste wijngaarden van een onbekend bedrijf. Een wonder’.
Ik ga te rade bij een goed ingevoerde Barbera-producent. Ook hij heeft nog nooit gehoord van een producent SAN()GRATO, gaat op zoek en meldt:
‘È il solito imbottigliatore da 2 soldi che acquista vino e lo inbottiglia’.
Het gaat hier dus om een zogeheten ‘afvuller’, een bedrijf dat voor een prikje links en rechts wijn opkoopt van producenten die zelf niet bottelen, of hun wijn niet anders kwijt kunnen.
De advertentie komt nog met een heavy uitsmijter: ‘Afgevuld op de zware prestigefles van de betere Barolo’s‘. Kortom, deze wijn die voor een dubbeltje geboren is wil niet alleen geen kwartje, zelfs geen euro, maar minstens een tientje zijn. Door zich te hullen in de kleren van een ander. De motor van een Vespa in de carrosserie van een Ferrari. Terwijl de beste Barolo’s meestal in normale flessen op de markt komen, omdat ze al indruk maken van zichzelf.
In elk geval is met deze laatste advertentie-info de guillotine gevallen op de hals van deze fles. Want mag een mens van (wijn)porno houden? Zeker. Maar mag je ook wijn kopen in pervers zware flessen, waardoor het milieu even zwaar als onnodig wordt belast? Zeker niet.
Kortom, er lijkt hier sprake van gebottelde wanhoop en ellende, ‘Van €13,99 voor €6,99’, waarbij er ook nog een dure advertentiecampagne vanaf kan. Het goede nieuws: van 13,99 voor 6,99 lijkt op zeven euro voordeel, maar die wijn niet kopen is zeven euro voordeel.
TERZIJDE
Nóg belachelijker: Barbera d’Asti 2016 bij de Lidl nu online voor €2,99
Dit nadat de Italiaanse organisatie Slowfood zich eerder kwaad had gemaakt over een aanbieding van diezelfde wijn:
van €1,99 voor €1,49.
Op deze site is nog meer te beleven over wijn, zoals
Het ABC van wijn kopen. En er is natuurlijk het boek.