Het was gewoon zijn tijd, want Carlo Azeglio Ciampi was oud (4x): oud-president van de Italiaanse centrale bank, oud-premier, oud-president van de Italiaanse Republiek en 95 jaar oud.
Op mij maakte Ciampi altijd een zeer goede indruk. Helemáál in het gezelschap van charlatans, clowns en combinaties van die twee, zoals Berlusconi, stak Ciampi rustgevend af als een echte heer.
Eén keer ben ik hem zelfs geweest, Ciampi. Sinterklaas was ik diverse malen, maar wat Ciampi betreft is het bij dat ene optreden gebleven. Deze week moest ik er nog aan denken. Ik kocht in een Italiaanse winkel een klein cylindertje koolzuur, waarmee je gewoon leidingwater thuis van prik kan voorzien. Bij het afrekenen blafte de kassière: ‘Naam, voornaam?!’
Even dacht ik nog: ‘Wie zal ik dit keer kiezen?’ Maar ik hield het bij een wedervraag: ‘Wat heeft mijn naam te maken met het kopen van ingeblikte lucht?’ Als buitenlander ben ik namelijk nog steeds geneigd mijn tijd in Italië te verdoen met het nutteloze, zoals te vragen naar de logica der dingen.
Lang geleden, toen Ciampi nog president van Italië was, bezocht ik een Toscaans thermaalbad. Daar waren ze bij de kassa voorkomender dan in de winkel. ‘Wat is uw naam?’, vroegen ze beleefd. Het was de eerste keer dat mij dat gevraagd werd, bij zoiets. Zoals voor het zitten in warm water. Hoewel verbluft, zei ik zonder blikken of blozen: ‘Ciampi’.
De kassière, op haar beurt, blikte of bloosde evenmin. Ze voerde de naam van de president van de republiek prompt aan haar computer en vervolgde: ‘Uw voornamen?’
‘Carlo Azeglio’.
Nog steeds gaf de kassière geen krimp, maar typte ‘Carlo Azelio’. Misschien was het gewoon een typefout. Of wist ze niet hoe je in het geval van Ciampi Azeglio schrijft? Of zelfs niet dat Ciampi bestond, laat staan dat hij ‘haar president’ was? In elk geval zijn er in Italië hele hordes Mario Rossi’s, maar was er slechts één Carlo Azeglio Ciampi.
De kassière draaide echter onbewogen mijn kaartje uit, zonder te vragen hoe ik Carlo Aze(g)lio Ciampi Nr.2 kon zijn. Waarschijnlijk was zij toen al verder dan ik nu. Ze verdeed haar tijd niet met het nutteloze: vragen naar het Hoe & Waarom.
