– Donkere wolken hebben zich samengepakt boven het binnengevallen land. In de verte af en toe een lichtpuntje in het donker, in de vorm van een geslaagde droneaanval op een olieinstallatie. Aan de andere kant van de grens, in Rusland.
Dat wijst in alle opzichten de richting waar het heen moet: proberen stand te houden op het eigen grondgebied, zonder teveel offers, en ondertussen zoveel mogelijk toeslaan op het grondgebied van de ander. Zodat ook de ander thuis voelt wat oorlog is. Vanwege het psychologisch effect en een gevoel van rechtvaardigheid. Een minimale poging tot balans. Nog los van het toebrengen van de, ook nodige, economische en logistieke schade in het kamp van de agressor.
– Ondertussen staan (te) veel lichten op oranje. In de gitzwarte slagschaduw van een eventuele ‘Donald 2.0.’ dreigt de Oekraïense weerstand gaandeweg dood te bloeden bij gebrek aan een continue toevoer van wapens en, vooral, munitie.
– Hoe de politici die de toevoer traineren, die in het Amerikaanse Congres voorop, daarbij nog rustig kunnen slapen? Geen idee.
– De recente aanslag in Moskou was weerzinwekkend. Maar niet weerzinwekkender dan het nodeloze Russische geweld in Oekraïne. Wellicht is de IS-aanslag een reactie op eerder Russisch geweld in, onder meer, Syrië. Actie = reactie. Vroeg, of laat.
Ondertussen gaat Rusland door, en dat dag in dag uit, met het zelf plegen van aanslagen in hun ex-broederland. Die zien er alleen anders uit.
– Een pluim voor de Franse president Macron, die heeft durven benoemen waar het op staat: dat de toeschouwers op de tribune, die wel betalen om de wedstrijd aan de gang te houden, ook bereid moeten zijn spelers in het veld te brengen als dat nodig blijkt.
Vooralsnog reageren de andere toeschouwers geschrokken afwijzend: ‘Wie? Wij?! Meedoen?!! Ons niet gezien. Wij doen alleen aan kijken’.
Toch moeten we bereid zijn de uiterste consequentie te aanvaarden mocht blijken dat Oekraïne het niet redt. In elk geval heeft Macron zijn idee nu in de week gelegd. Om alvast aan te wennen.
– Ik merk dat ik anders kijk naar auto’s uit Oekraïne dan eerder, toen mijn duim automatisch de hoogte in ging. Zit er misschien een man achter het stuur, van strijdbare leeftijd? Zo ja, wat doet die hier dan (nog)? Ook Oekraïne zelf begint inmiddels te vinden dat de gastvrijheid in het buitenland wel een tandje minder kan, voor zover het hun mensen betreft (m/v+) die ze thuis goed kunnen gebruiken.
– Nu de wereld sinds zijn her’verkiezing’ vastzit aan nog eens zes jaar Poetin, lijkt een scenario van nog eens zes jaar oorlog het meest waarschijnlijk. De kans dat hij buiten het Kremlin onder de tram zal komen is gering en zijn oorlog is inmiddels, in goed Nederlands, zijn ‘raison d’être‘.
Het doet denken aan zo’n ander oud-Hollands begrip: ‘Munchausen (syndrome) by proxy‘. Een wonderlijke naam voor een wonderlijk verschijnsel: het fenomeen waarbij moeders hun kinderen ziek maken en daarna zwelgen in de aandacht van derden en het ‘nodig zijn’. Net zo, creëert Vladimir P. een probleem waarbij hij zich vervolgens presenteert als de Verlosser. Een situatie die voor hem niet lang genoeg kan duren.
Zoals eerder gesteld, vermoed ik dat de ‘grote’ oorzaak van deze oorlog een gefrustreerd klein mannetje is. Een mannetje dat serieus wil worden genomen, analoog aan zijn ook ondermaatse buurman Kim Jong-un. Terwijl de waarheid vanuit minderwaardigheidsperspectief nog onverteerbaarder is dan zoals het tsaartje het voorstelt. Want niet alleen bestond er vanuit het Westen helemaal geen existentiële dreiging voor zijn land, nee, ‘erger’ nog, in plaats van zijn land te bedreigen had het Westen voor zijn land geen enkele belangstelling. En genegeerd worden is een existentiële bedreiging voor zijn zijn.
Het lijkt onwaarschijnlijk, een syndroom bij één man als oorzaak van zoiets verwoestends. En toch. Waarbij vermeld moet worden dat er ook zeker andere Russen zijn die ernaar hunkeren dat hun land wordt gezien als machtig en belangrijk.
– Het wordt tijd dat er consequenties worden verbonden aan vormen van collaboratie door derde landen (en bedrijven). Vooral door China en India, die profiteren van de Westerse sancties door met name Russische olie en gas te blijven kopen.
Op zijn minst moeten geen zoete broodjes worden gebakken, maar moet die collaboratie agressiever worden benoemd. Ondanks dat de dominantie van het Westen in de wereld toenemend teloor gaat en het financieel als militair steeds minder een vuist kan maken.
– Het is bekend: de wijzers van een kapotte klok staan 2x daags goed. Relatief bijna nooit, maar af en toe wel degelijk.
Zo had Donald T. groot gelijk de NAVO-partners te houden aan 2%-verplichting wat betreft de militaire uitgaven ten opzichte van het BNP. Inmiddels krabbelen nu wakker geschrokken landen in de juiste richting, maar het zal vooralsnog zelfs (veel) meer moeten worden dan die 2%. Niet alleen om de achterstanden in te lopen, maar ook om zelf nog genoeg over te houden naast de bevoorrading van Oekraïne.
– Zelfs Vladimir P. had onlangs in iets gelijk. Hij stelde dat de suggestie dat de Russen bij succes in Oekraïne ook elders grensoverschrijdend bezig zouden gaan, in het Westen gebruikt wordt om meer geld los te krijgen voor de strijd.
Klopt helemaal. Terwijl voor die steun alleen het binnenvallen van Oekraïne al voldoende zou moeten zijn.
– Aansluitend liet het tsaartje weten dat hij helemaal geen verdere invasieve plannen heeft.
Ik vermoed dat hij dat, voorlopig, meent. Maar zeker is dat niet, zolang wél zeker is dat zijn reputatie als serieel leugenaar inmiddels is uitgegroeid tot ver boven zijn kruin.
Kortom, we moeten ons er wel tegen wapenen dat hij die reputatie opnieuw gestand doet.
TERZIJDE
Inderdaad: in ‘Munchausen syndrome by proxy’ missen een h en twee puntjes.
Reden: de bedenkers ervan kennen de Baron von Münchhausen niet, de fictieve fantast naar wie het syndroom was genoemd.
Inmiddels is dat manco opgelost door een aanzienlijk minder romantische, nieuwe naam: Factitious disorder imposed on another (FDIA).