The Zone of Interest ****
Wil film Nr.Zoveel over de holocaust nog mijn zone of interest kunnen bereiken, dan moet die wel van goeden huize komen. Bovendien vallen films die Oscars winnen mij vaak tegen.
Toch was het direct de dag na de Oscars dat ik mijn tegenzin aan de kapstok hing en bij daglicht op weg ging naar het donker.
Donker bleef het, opvallend lang, nadat de film al begonnen was. Daarna een scène, al even opvallend lang, vrijwel zonder dialoog of actie. Zo schoof de film, onder het geluid van kwinkelerende vogeltjes, alsnog mijn zone of interest binnen.
Vladimir Horowitz was onder meer zo’n groot pianist omdat hij durfde te wachten. De volgende noot, die het publiek zo graag wil, die hoeft er niet meteen te komen. Ook de regisseur van deze film durft dat. Sterker, fortissimo’s, theatrale crescendo’s, ontbreken. De film kabbelt vooral, pal naast de hel.
Blikken in die hel blijven uit. Sterk. Geluiden zijn voldoende. In het begin minimaal, lukt het die auditieve achtergrond toch zich te nestelen voorin je gedachten.
Het juist niet direct tonen van het delict, zoals in de Griekse tragedies, is superieur ten opzichte van het visueel breed uitspinnen van geweldstaferelen. Daar komt nog eens bij dat we de beelden van de holocaust inmiddels al zo goed (kunnen) kennen. Iets dat minder geldt voor een van de grote drama’s Anno Nu, zoals verbeeld door ‘Io, Capitano’, een niet-Engelstalige film die de Oscar ontging. Daarin kan een meer expliciete verbeelding nog een ‘educatief’ doel dienen.
Al mag The Zone dan geen onterechte winnaar zijn, ik mag toch hopen dat we hiermee nu echt klaar zijn met dit onderwerp, althans in de bioscoop. Zelfs in een wereld met nieuw op te voeden jongeren en ontkennende lariekoekofielen.
*
Beau Travail ****
Lang geleden bevond ik mij in Corsica en ontmoette daar een soldaat van het Vreemdelingenlegioen. Fascinerend vond ik dat. Gemillimeterd haar, uniform smetteloos kreukvrij. Litteken.
Het Legioen is een soort voorloper van de Russische Wagnergroep, een verzameling huurlingen die de heetste kolen uit het vuur halen voor de instantie die hen betaalt. Het Vreemdelingenlegioen doet dat voor Frankrijk. Naast vreemdelingen dienen er ook gewone Fransen in, al is een legionair zelden of nooit echt gewoon. Bij sollicitatie was ooit, overdreven gezegd, een strafblad bijna een pré. Nu niet meer, maar nog steeds geeft het rekruten de kans met een andere identiteit ergens opnieuw te beginnen, daar waar een spijkerharde discipline hen in het gareel houdt.
Machos par excellence. Als legionairs iets niet willen, dan is het wel vrouwen binnen hun rangen. Opmerkelijk dan ook, dat de regisseur van deze film juist wel een vrouw is. Haar film is niet nieuw, maar wel haar aanpak. In principe is het geen dansfilm, maar daar heeft het soms wel veel van weg. Perfecte lijven, die dan weer wel, dan weer niet synchroon bewegen. En hoe.
Ook deze film gaat, lofwaardig, expliciet geweld vrijwel geheel uit de weg. De meeste spanning zindert onderhuids. Pas aan het eind ontlaadt die zich echt, in… dans.
*
La meglio gioventù *****
Alleen op 13 en 20 april vertoont het Amsterdamse LAB111 deze magistrale tv-productie op het grote scherm. Familie-en-Italiaanse-geschiedenis-in-één. Beter kan je het niet krijgen. Korter wel, dat wil zeggen in stukken. Eigenlijk is het een serie, maar het LAB durft het aan die in twee delen te presenteren en dient daar tussendoor een Italiaanse maaltijd op. Inbegrepen bij de ticketprijs. Kijk hier.
N.B. : met Engelse ondertiteling.
TERZIJDE
– Nog een Oscar-genomineerde die had mogen winnen: Das Lehrerzimmer ****.
– Geen enkele Oscar voor Killers of the Flower Moon voelt aan als gerechtigheid, nadat ik met de grootste moeite de pauze haalde.
– Beau Travail is al uit 1999, maar nu pas doorgedrongen tot in ons land.
– Basta in de bios: ook WOII in het algemeen.
– Het voormalige Filmmuseum in het Amsterdamse Vondelpark herleeft als ‘Het Documentaire Paviljoen‘.
Een initiatief van het idfa-instituut.