Top Gun: Maverick *****
Ik was alleen thuis, er was niets op de televisie en opeens dacht ik: ‘Ik ga het doen!’
Goed, misschien moest ik na terugkeer alsnog bekennen dat ik het had gedaan, maar dat was beter dan dat ik te maken kreeg met de begeleidende blik bij ‘Een actiefilm?!‘ voor ik de deur uitging.
Eerder op de dag had ik kritieken gelezen waarbij ook anderen die nooit naar actiefilms gaan, bekenden zich gewonnen te hebben gegeven tegenover Tom Cruise & Co., actiehelden die altijd winnen.
Het gaat hier om een vervolg op een al zeer succesvolle film van ruim dertig jaar geleden. Daarvan zag ik in de tussentijd weleens flarden op tv. Meer dan langs flitsende straaljagers waren daarvan niet bij mij blijven hangen. Misschien ook omdat je dit soort films in de bioscoop moet zien. In elk geval was het oordeel van de adepten Anno Nu unaniem: het vervolg is nog (veel) beter dan Deel 1.
Maar zou er nog plaats zijn in de zaal, zo vlak voor aanvang? Toch wel, zo zag ik online. Helemaal achterin waren er zowaar nog twee plaatsen aan de zijkant. Ik nam voor mezelf die aan het gangpad.
Op de aangegeven tijd van aanvang was de zaal nog vrijwel leeg. Maar wel was die ene plaats naast mij al bezet.
Er zat iemand van verderop in de twintig. Een bijdetijdse jongeman, met ‘oorpijpjes’ in. Dat behoedde hem echter niet voor het feit dat het oudje zonder oortjes zich toch tot hem richtte. Al spoedig borg hij zijn oortjes op, iets dat hij toch moest doen, wilde hij van het aanstaande straalgebrul niets missen.
Hij bleek een seriële Top Gunner: versie Nr.1 had hij welgeteld al acht keer gezien. De eerste keer in het kielzog van zijn vader. Ondertussen trok er op het scherm een trailer voorbij, over Elvis Presley.
‘Heeft je vader je daar ook in meegetrokken?’, vroeg ik.
‘Nee’, zei de zoon, ‘die is daar te jong voor. Dat was iets voor mijn opa’.
Eerste Luchtverkeer Tentoonstelling Amsterdam / 1919
Had de jonge man naast mij zelf straaljagerpiloot willen worden?, vermoedde ik.
Midden in de roos. Maar in plaats daarvan verkoopt hij nu sigaren, een product dat associeert met een bedaagdheid die nogal contrasteert met het Top Gun-tempo.
Ook de rest van het publiek deed het rustig aan. Het actiefilmpubliek bleek zich maverickig weinig aan te trekken van de officiële starttijd van de voorstelling. De standaard ‘biosballast’ vooraf, waar ‘slowfilmmensen’ zich doorgaans braaf doorheen werken, lieten zij vrijwel geheel aan zich voorbij gaan. Die tijd besteden zij veel nuttiger door aan de bar dranken in te slaan, waarmee ze vlak voor het begin van de hoofdfilm in hun stoel ploffen.
Eén van hen herkent daarbij een stel vrouwen, en roept: ‘Dit is toch een film voor mannen?!’
Mogelijk een achterhaald idee en in elk geval buiten de topTopGunner gerekend. Tom Cruise mag dan inmiddels tegen de zestig lopen, rollatorrijp is hij nog niet. Sterker, je vermoedt dat vrouwen van achttien tot achtenzestig nog graag de lakens voor hem zouden openslaan.
Dat hij het meest bekende sektelid is van Scientology doet daar niets aan af. Je mag dan denken ‘Hoe kan hij dáár nu lid van zijn?!’, maar die ‘kerk’ heeft ook een voordeel: je kan er heel goed een overdosis inkomen kwijt.
Kijk, daar heb je Tom! De film begint met Cruise die ons toespreekt. Heel origineel. Om ons te bedanken dat we zijn gekomen en te vertellen dat ze op Deel 2 erg hun best hebben gedaan.
En dan gaat de beuk erin. Ruim twee uur lang. Met af en toe een uitrust-intermezzo. Daarna flitsen de straaljagers weer, maar beter dan voorheen. In ruim drie decennia is er technisch veel vooruit gegaan.
De film is uit. Hoe zou de diehard Top Gunner naast me het hebben gevonden? Ik zal het nooit weten. Actiefilmpubliek, zo blijkt, vertrekt direct. De aftiteling boeit ze niet. Mij wel, als eigenlijke slowfilmman. Ik ken trouwens een echte marinepiloot die de aftiteling altijd spelt tot aan het einde, uit respect, voor al dat werk.
Hier ook. Alleen al de legers aan whizzkids. Uit India en waarvandaan ze allemaal zijn. Misschien is die ene jongen voor me, die ook nog staat te kijken, zelf wel een whizzkid. Met knotje.
Ik spreek hem daarna buiten de zaal. Hij straalt. ‘Zo vet!’, glundert hij.
Ik geef me over. Als slowfilmmens had ik minstens één ster aftrek willen geven, wegens onzin. Maar bij een actiefilm is dat onzinnig.
Terzijde
Een maverick mag dan onorthodox zijn, de Maverickfilm is heel correct:
misschien wel de beste in het nieuwe Top Gun-pilotenteam is een vrouw.
En de aftiteling leert dat bij de opnames niet één dier heeft geleden.
De kassa’s lijden nooit bij films met Cruise. Naar verluidt hebben die al zo’n tien miljard dollar opgebracht. Geteld nog vóór deze.
(Kan dat waar zijn?)