Of is het Sofie? Ze kwam naast me zitten, in de trein.
Dat een jonge vrouw juist naast mij plaatsneemt kan blijkbaar nog gebeuren. Als er verder geen plaats is.
Tot zover dus geen sensatie. Maar toen gebeurde het.
‘Ik ben aan het bellen’, excuseerde ze zich, ‘maar ik stop ermee’. Bellen vond ze namelijk niet fijn in de trein. Voor de medepassagiers.
Zo! Dat was wel degelijk nieuws. Kort nadat ik per OV nog uitvoerig werd ingelicht over de menstruatie van de vrouw achter me – en dat ze ‘laatst toch weer bij haar ex had geslapen’. En…
Ik had het trouwens eerst niet door, dat de vrouw van nu aan het bellen was. Maar toen ze het zei zag ik opeens haar airpods door haar hair heenschemeren.
Op het pikzwarte scherm van haar telefoon lichtte een naam helderwit op.
‘Ze is heel goed opgevoed hoor, Kasper!’, zei ik tegen haar rechterpod.
Die deed het kennelijk prima.
‘Dat is de meneer naast me’, verhelderde de jonge vrouw voor degene wie-weet-waar. Daarna voegde ze de daad bij het woord en beëindigde haar gesprek.
Of ze ook echt goed was opgevoed wist ik natuurlijk niet. Misschien had ze het van nature. In elk geval was het een bewijs dat ze zich rekenschap gaf van de anderen om haar heen. Je hart sprong ervan op, alsof er sprake was van een unicum.
Juist daarom was het zo’n domper. Het kwam als een koude douche toen ze, een half gesprek later, bekende dat ze ‘het’ niet had gedaan. Ze was niet gevaccineerd.
Hoe kon dat?! Ook zij?!
De reden leek opluchtend simpel. Voor even.
‘Ik heb ‘het’ gehad’, verklaarde ze. Corona dus.
Mijn ‘Pff’ in stilte haalde het echter niet tot de derde f.
‘Maar als mijn coronapas verloopt, weet ik niet wat ik dan zou doen’, ging ze verder. ‘Ik hoop maar dat ik het dan wéér krijg, zodat ik niet hoef te kiezen’.
Het was één dag voordat de halfjaarlijkse geldigheid van een zogeheten ‘herstelbewijs’ zou worden verdubbeld. Daar lijkt me niets mis mee. Maar waarom twijfelde ze nog over de prikken?
‘Ik ben 23!’, zei ze. Alsof daarmee alles was gezegd. De jonge vrouw, die er blijk van had gegeven ook te denken aan derden, dacht inzake vaccinatie kennelijk alleen aan haarzelf. Echt ziek was ze van corona kennelijk niet geweest. De eerste keer.
‘Het gaat niet direct om jou’, zei De Meneer Naast Haar, ‘hoewel vooral jongere mensen ‘long covid‘ kunnen krijgen’. (Of ze dat wist werd niet duidelijk). ‘Het gaat er ook niet om dat oude mensen erdoor doodgaan. Een pandemie op zijn tijd is zelfs gezond.
Het gaat om de mensen in de zorg, die zich kapot hebben gewerkt en zich nu weer kapot werken’. Eerst om te zorgen voor coronapatiënten die het niet konden helpen dat ze patiënten waren. ‘En het gaat om de mensen die wéér niet terecht kunnen in het ziekenhuis voor andere zorg. En waarom? Omdat hun plek nu wordt bezet door degenen die wél hadden kunnen voorkomen dat ze patiënten werden’.
De vrouw van 23 leek dat wel een punt te vinden. Hoe goed was ze eigenlijk geïnformeerd, als zelfverklaard-verslaafde aan sociale media? Was ook zij eenzijdig gevoed, door ‘De Grote Voeder’, beter bekend als ‘Het Algoritme’?
Zeker was dat ze een specifieke reden voor vaccinatietwijfel had, al was die dan oneigenlijk.
‘Het wordt je opgedrongen. Zijn we nog wel vrij?’
Bijna alsof, als je de mensen zou verbieden zich te laten vaccineren, ze dan juist prikken gaan scoren.
Wat te doen, als zelfs mensen zoals Sophie – of was het Sofie? – zo denken?
Zoals een Engelstalig blad laatst schreef, is het feit of je je wel of niet laat vaccineren ‘everybody’s business‘.
Het gedrag van de eenling inzake corona is een zaak van iedereen. We bevinden ons nog steeds – soms lijkt het alsof het heel wat mensen ontgaat – in een crisis, al is die dan langgerekt. Een ramp die voor een groot deel steeds langer duurt door degenen die zich niet laten prikken.
Binnen de lijnen van een voetbalveld ben je vrij om te doen wat je wilt. Tot op zekere hoogte. Je kan erbij gaan liggen, of op je handen staan. Geen probleem. (Al gaat dat je medespelers hooguit één keer bevallen). Bij sommig ander gedrag zet je jezelf buitenspel. Als je met je handen wilt spelen, ‘omdat je vrij wilt zijn’, dan moet je op handballen gaan. Of nergens op.
Als je je toch binnen de lijnen van een speelveld zo gedraagt dat het spel in gevaar komt, dan krijg je een rode kaart. Ook bij het spel dat ‘samenleving’ heet.
De Mens volgens NS.
In een crisis is er geen tijd om onwilligen te paaien, te aaien in een overredingstraject. Italië, gebukt onder wellicht het heftigste coronatrauma aller landen, geeft het goede voorbeeld. Zo kunnen werkgevers er een coronapas eisen voor werknemers die op het werk moeten komen. Bij weigering blijven ze thuis, zonder loon.
Enzovoort. Eventueel tot aan Het Laatste Taboe. Een bordje bij de ingang van het ziekenhuis:
Alleen toegang voor gevaccineerde patiënten.
Eerder op deze site: Vaccinatievrijheid
TERZIJDE
Het leven van ongevaccineerden steeds moeilijker maken kan een welkom excuus bieden voor degenen die zich niet laten prikken vanwege groepsdruk.
Curieus
Mensen die zich wel laten vaccineren als zij met vakantie naar ziekten toegaan, maar niet als een ziekte hen thuis komt opzoeken.
Religieuzen die niet willen dat de mens hun ziekte voorkomt, maar wel dat die hen geneest.
Als de Heer over alles moet beschikken, waarom dan nog stoppen voor een stoplicht?
Coronanalogie
Als je de deuren van je auto expres open laat. Uit principe. Omdat ‘dat moet kunnen’.
Dan is dat heel mooi. En heel onverstandig.
De verzekeringsmaatschappij zal je dan niets vergoeden als er iets mis gaat.
In het begin van de pandemie kon een overtreding van de 1,5 meter je komen te staan op een strafblad.
Dat was wat overdreven. Voor fraude met de coronapas niet.
Een test van 24 uur geleden is eigenlijk ruim 23 uur, 59 minuten en 59 seconden te oud.