Giorgio – Sjors
Pas wanneer je voor het eerst een dode ziet, weet je het: de taalkundige uitdrukking die tot dan toe zo vreemd leek is eigenlijk middenin de roos.
Een stoffelijk overschot is precies dát. Er is iets overgebleven dat niets meer is dan een afdruk van wat is geweest. Degene zelf, hét, is weg. Gevlogen.
Ook Sjors is weg, maar niet heus. Ik zie zijn stoffelijk overschot en toch leeft-ie nog. Denk ik.
Maar waar zit-ie? En wat is het eigenlijk voor een beest? Geen idee. Behoorlijk groot, dat is zeker. Sterker, hij is nu groter dan de afdruk van zichzelf. Sjors paste er niet meer in en heeft zich in het nieuw gestoken. Voor die privé-renaissance heeft hij een feestelijk decor gekozen, een hemels gekleurde ondergrond.
Wat een moment moet dat zijn, het opstijgen, na de ontworsteling uit het oude.
Vaarwel verleden, hallo toekomst!
Of gaat mijn fantasie nu met me op de loop? Misschien is dat overschot wel niets anders dan
V/h Sjors
