FilmTips
Vers gezien:
Hostiles***
Je hebt van die films. Films die heel goed hadden kúnnen zijn.
Film is magie. Soms ga je mee in een onwaarschijnlijk verhaal, een andere keer wil een redelijk plot er met geen mogelijkheid in.
Hostiles begint met een man die in het wilde westen een balkje staat te zagen dat er net iets te netjes uitziet. Hij doet dat voor een houten huisje dat er ook net iets te netjes uitziet en waarin een onwaarschijnlijk beschaafde moeder les geeft aan haar twee voorbeeldige dochtertjes, met de nadruk op beeldig. Idyllischer en perfecter kan niet.
Het is de opmaat in een ouverture à la ‘Once Upon A Time In The West’: al spoedig leeft alleen de moeder nog.
Zo’n start, hoe spetterend ook, maakt het niet makkelijk om ‘in de film te komen’. Maar dan komt het goede: het camerawerk en de belichting zijn zó superieur dat je niet anders kan dan onder de indruk zijn. Alleen al daarvoor is deze film het bekijken waard. Daarbovenop komt een uitstekende rol van Christian Bale.
Het is niet genoeg. De arme Bale heeft zich suf geoefend op de indianentaal. (Zijn leraren staan in de aftiteling). Alleen daardoor kunnen we weten wat er in het opperhoofd omgaat. Totdat de weduwe zich tot hem wendt en de indiaan haar gewoon antwoordt in het Engels. Dodelijk.
Létterlijk dodelijk: er vallen teveel doden. Bovendien zijn shots van een (steeds kortere) rij ruiters in schitterende natuur heel mooi, maar zelfs daarbij kan je doen aan overkill. En nog zo wat.
Sterkste en wél overtuigende scene: het enige moment van tederheid tussen Bale en de weduwe.
Trouwens: we hebben wel het woord ‘wees’, voor een kind dat zijn ouders heeft verloren. Maar zou het niet een goed idee zijn ook een apart woord te hebben voor een moeder die van haar kind(eren) is beroofd?’
Three billboards outside Ebbing, Missouri ***
I, Tonya ***
Ze kunnen onder één noemer: ideaal voor wie een hekel wil krijgen aan Trumponië, voorheen ook wel bekend als Amerika.
Al is de snertmoeder van Tonya wél formidabel.
Two bill’boards’ inside Vicenza, Italy
All about my mother *
Rara. Mislukte verfilming van een eigentijdse boeketroman kreeg een Oscar voor beste niet-Engelstalige film. Misschien omdat het ‘eigentijdse’ destijds zijn tijd vooruit was? De (Spaanse) film is van 1999.
Mountain **
Mooie beelden van bergen zijn mooi, maar meer dan een bergenpotpourri wordt het niet. De beelden zijn prachtig, maar ze worden bedorven door misplaatste filmmuziek en/of door bont geklede menspersonen die ook zo nodig door het landschap moeten darren.
Je denkt: ‘Wanneer ben je nou een échte sukkel?’
Als je Anno Nu nog de Mount Everest gaat beklimmen.
Lucky ****
‘Zwanenzang’ van Harry Dean Stanton.
Wat is de overeenkomst tussen Harry en Marcello Mastroianni? Dat je het idee hebt dat als ze maar gewoon zichzelf spelen het geen moeite kost. Niet dat ik Harry’s complete oeuvre ken, maar in ‘Lucky’ lijkt-ie toch wel opvallend veel op Travis in ‘Paris, Texas’.
