La Cimice – De Wants
Alle Italianen haten haar. Maar wij, wij hebben juist een zwak voor hem.
In het Italiaans is ze vrouwelijk, de cimice. Maar voor ons is-ie gewoon Willempie. Altijd geweest.
Dat-ie een wants was, wisten we niet. Tot gisteren. Maar welke is het precies? Want wantsen zijn talrijk, ook wat soorten betreft. Zo is de Italiaanse naam ook gangbaar voor de variant die het op mensen heeft voorzien. Voor Willempie geldt dat niet, maar toch ben ik bang dat ik wel weet welke wants het is. Het is alleen moeilijk om voor de dag te komen met een vriend die zo heet. Hoewel, met hoe Linnaeus ‘m heeft gedoopt kan je hem zelfs voorstellen met trots: ‘Dit is mijn vriend, de Palomena prasina’. Zo mag-ie er zijn. Maar in onze eigen taal valt hij van dat voetstuk zoals alleen Willempie dat kan. Dan ligt-ie op zijn rug en spartelt met zijn pootjes om nooit meer overeind te komen, onze ‘Groene stinkwants’.
Nou ja, groen is-ie alleen zolang de wereld om hem heen dat is. Daarna wordt-ie brons. Maar het meest wonderlijke is dat hij het al die tijd weet te redden. Willempie geldt in ons paradijs namelijk als de allergrootste sukkel. Eerder een ‘Groene oen’. Meestal kom je ‘m tegen wanneer-ie in de penarie zit, en anders wel op weg erheen. Daarmee lijkt hij het grootste argument tegen de evolutietheorie. Totaal unfit voor survival. Ook wanneer Willempie het luchtruim kiest oogt hij ronduit hopeloos, als een mislukte kruising tussen Blériot en Icarus. Een toonbeeld van unintelligent design. En toch lijkt hij onverslaanbaar, onuitroeibaar.
Hoe doet-ie dat, die stinkerd? Trouwens, die ‘van ons’ stinkt niet. Kan dat wel? Naar het schijnt zijn stinkwantsen in het laboratorium reukvrij, wanneer ze eenmaal aan mensen zijn gewend. Misschien voelt Willempie dus gewoon dat we ‘m graag mogen en stinkt-ie er alleen op los tegen de vijand.
Je kijkt ‘m eens wat beter aan. Vanuit een bepaalde hoek heeft-ie iets van een Stealth-bommenwerper. Dat klinkt wel stoer en bij de tijd, maar bij Willempie is het zoals bij sommige mensen. Het lijkt alleen wat vanuit die ene hoek. En zodra-ie gaat bewegen…
Hoe doet-ie het dan, ons Willempie? Hoe lukt het ‘m, overleven? Simpel: Willempie mag de domste zijn van de hele schepping, hij smaakt het slechtst.
