Il Serrospo – De Slad
Zelf een nieuwe soort ontdekken! Het lijkt wel een droom.
Ik knip wat aan een struik. En daar is duidelijk niet op gerekend. Met die paar takjes valt namelijk ook de beschutting weg. Van een dikke, vette pad.
Maar er is meer. Die pad heeft een opvallend lang lijf. Zó lang, dat ik twijfel tussen een tweetal: heb ik een nieuwe soort ontdekt, of is er met deze pad genetisch iets niet goed gegaan?
Beide vragen om een camera. En een stok. Het lijf verdwijnt deels onder de struik en ‘meten is weten’. Ik duw de struik iets terug, maar niet ver genoeg. Aan dat lijf lijkt geen eind te komen.
Dan zie ik het pas. Het is een slang, in super slow motion, geluidloos bezig van twee dieren één te maken: slang+pad=slang. Maar ook nu al lijkt het wel één dier. Ongelofelijk, zo plat en strak zit de kop van de slang bovenop zijn prooi.
En die prooi leeft, overduidelijk. Maar doet niets. Vechten, knokken, zelfs spartelen: nul. Alsof-ie de strijd om het bestaan al helemaal heeft opgegeven, terwijl zijn façade er nog zo tiptop uitziet. Ondertussen kijkt hij erbij als-ie zeggen wil: ‘Tja’. Als samenvatting van: ‘Mijn pad eindigt hier. Niets aan te doen’.
Maar ik dan? Moet ík dan niet iets doen? Ik ben geneigd van wel.
Maar ja, het is de natuur. Bovendien is de dikzak al deels in de vijand overgegaan en daar wellicht niet meer helemaal de oude. Als ik van één weer twee ga maken, dan heb ik zo meteen twee ongelukkigen op mijn geweten. Daarnaast had die slang deze trofee misschien wel dubbel en dwars verdiend. En zo niet, dan gaat-ie hem alsnog verdienen. Want, mijn hemel, nooit heeft eten zo op werken geleken.
Bij slangen is het oog waarschijnlijk zelden groter dan de maag, maar je kan toch nauwelijks geloven dat hij deze rimpelbuit naar binnen krijgt. Goed, bij slangen zitten de kaken niet vast aan elkaar. Ter ere van de consumptieve stretching. Maar dan is er ook de breedte nog…
Wat voor slang is dit eigenlijk? Het is niet makkelijk te zien, alleen al omdat het deel dat peristaltisch bezig is een ware metamorfose heeft ondergaan. Niet alleen is het veel dikker, logisch, maar ook anders van kleur en van structuur. Of lijkt dat alleen maar zo en zie je door het oprekken pas goed wat de slangehuid aan rijkdom te bieden heeft? Hij heeft nu zelfs blauwe strepen. Geen ideale schutkleur, maar ach, die heeft hij in dit stadium ook niet meer nodig. Wel een beetje privacy, graag.
Nou, dan werp ik me op de studie. Het blijkt een ringslang. Gewoner kan een slangennaam niet klinken. Maar zo gewoon is-ie niet. Sterker, de ringslang is uniek. Het schijnt de enige slang te zijn die zijn prooi niet van voor naar achter opeet, maar andersom. Want een pad kan letterlijk wat sommige mensen figuurlijk doen. Hij blaast zich op, om zich groter voor te doen. Boodschap: ‘Mij slikken = Jij stikken’. Maar de ringslang heeft daar iets op gevonden. Door van achteren te beginnen perst hij de pad weer plat. Tot op ‘ware grootte’.
Een kwartiertje later is het gedaan. Slang+pad=slang. Vrijwel zeker, trouwens, is dit een dame. Die ligt daar nu onder haar struik heel tevreden te zijn.
Maar bij het uitbuiken is ze er niet mobieler op. Riskant, want nu is ze opeens zélf extra interessant. Kwetsbaar en… twee-in-één.
