‘Europarlementariërs gooien vaak hun eigen ruiten in, zonder dat er een euroscepticus aan te pas komt’.
Erger nog: je zou er bijna zelf eurosceptisch van worden… En dat terwijl het Europarlement al belachelijk is zónder dat het iets doet. Alleen al het absurde heen-en-weer gereis van het hele circus tussen Brussel en Straatsburg staat symbool voor het feit dat compromissen op Europees niveau kunnen leiden tot een onaanvaardbare verspilling van tijd en geld. Door zoiets begin je als instantie al meteen met een achterstand. Om dan nog geloofwaardig te worden moet je wel héél veel goede dingen doen.
Maar kijk eens naar de recente koehandel inzake de verkiezing van een nieuwe voorzitter. Wie is het geworden? Een voormalige woordvoerder van, jawel, Silvio Berlusconi, iemand die buiten Italië op zijn best altijd is uitgelachen. Degene die de vorige (Duitse) voorzitter van het Europarlement geknipt noemde voor een rol als ‘kapo’, iets waarom hij alleen zelf kon lachen.
Zeker, Antonio Tajani is een grijze muis vergeleken met zijn vroegere baas, maar als signaal kan de verkiezing van zo iemand niet bijdragen aan het opvijzelen van het imago van ‘Europa’. Op een moment dat dat juist broodnodig is, als tegenwicht tegen de centrifugale krachten die de Europese Unie dreigen te ontwrichten. Want ja, aan de EU is van alles mis, maar voorlopig wegen alle nadelen nog ruimschoots op tegen een ontbinding ervan.
Opperkoehandelaar Guy Verhofstadt, de hypereurofiele ex-premier van België. Gespot tijdens een cultureel Belgisch onderonsje in Toscane. Zie Cacciucco, het boek, p.229-231.
Een Verenigde Staten van Europa lijkt onhaalbaar. Anders dan de VS bestaat Europa daarvoor al te lang uit afzonderlijke staten en zijn de (cultuur)verschillen te groot. Maar zelfs losvast is het veel meer dan de som van de delen. Niet alleen financieel.
Misschien zijn oorlog en échte misère te lang geleden om nog voldoende te beseffen dan binden beter is dan scheiden. Dan wordt een slecht huwelijk onhoudbaar. We zullen zien. Voorlopig hoort het devies te zijn:
Door dik en dun.
N.B.
Kapo – gevangene in een concentratiekamp die een leidende functie had ten aanzien van medegevangenen. Voor die functie werd meedogenloosheid vereist. Vaak viel de keuze dan ook op niet-joodse ‘gewone’ criminelen.