In vredestijd wordt die indruk bestendigd door opnamen van Duitse vakantiegangers in Spaanse vakantieoorden. Camerabeelden registreerden hoe de heren van het Herrenvolk voor dag en dauw opstaan om de handdoeken van henzelf en de hunnen op de ligstoelen te werpen die ze later die dag zullen bezetten als waren die hun eigendom. Daarna gaan ze weer naar bed tot het moment van werkelijke bezetting daar is.
‘Typisch!’, zijn wij geneigd te zeggen.
Maar kijk eens bij ons, zoals in de aanloop naar Koningsdag. Dan blijkt de bezettingsdrift alomtegenwoordig. Al ruim een week van tevoren verschijnen er afzettingen op de trottoirs, bestaande uit vele meters plastic tape.
Op die manier meent men bepaalde delen van de openbare ruimte kunnen opeisen. Bij voorbaat, bovendien. Terwijl je zou toch verwachten dat dat soort ‘rechten’ hooguit bestaan voor degene die zich ook daadwerkelijk op zo’n plek opstelt. En die plek dan letterlijk bezet houdt.
Net zo, liet een NL-buurman mij ooit weten dat van de vrije parkeerplaatsen in de straat de plek voor zijn huis van hem was. Zijn twee bullterriers gromden zachtjes.
Vaak vragen mensen zich af waarom er nog steeds oorlog is. Je kan ook zeggen: ‘Het valt juist ontzettend mee’.
