We zaten aan tafel in hun fonkelnieuwe proeflokaal, gebouwd op een uitzichtspunt. Glas rondom, van de vloer tot aan het dak. Maar we zagen: niets. Het was pikkedonker. Net alsof we zweefden door het heelal.
De vrouw des huizes vertelde dat hun zoon er laatst een ‘blinde proeverij’ had georganiseerd, samen met de kinderen van andere producenten. Om te ‘zien’ welke van hun wijnen nu echt de beste was. Bij zo’n proeverij zijn de etiketten namelijk afgedekt.
Terwijl we verder zweefden, was het een prima moment om het verhaal te vertellen dat trouwe volgers van de ©logs al kennen. Over de avond waarop ik in één klap een klein leger aan vijanden rijker werd. Ook toen waren we met wijnmensen onder elkaar. Professionals. Maar dan een heel dinerzaaltje vol. Ze waren allen in blijde verwachting van de topwijn van de avond, maar onbekend met het feit dat ik in de keuken een simpele basiswijn in die dure fles gegoten had.
Het juweel kwam ter tafel. De gezichten glommen. En bleven dat doen, terwijl de ‘kostbare’ drank in die gezichten verdween. Complimenten, loftuitingen. Totdat ik met de waarheid kwam…
Nu kan je daar smakelijk om lachen – vooral doen – maar net zo goed kan je zeggen dat ‘smaak’ nu eenmaal complexer is dan puur de smaak op zich. Ook dat werd op deze site al eerder besproken. Ontelbare vrouwen voelen zich groeien door het dragen van een tas waarop overdreven vaak de letters ‘LV’ staan gedrukt, zelfs al zijn die tassen vals.
Net zo is het met wijn. Een blinde proeverij is leuk, zeker. Maar er is iets nog leukers: een ‘niet-blinde verrassingsproeverij’. Je neemt een aantal verschillende flessen wijn, maar laat de inhoud ervan verwisselen. Vervolgens proef je ze, terwijl je de etiketten kan zien. Alleen zit in de fles van dat deftige Château inmiddels iets anders, net als in die van Domein Zeewolde.
Vlag en lading
Je maakt een rangschikking en kijkt daarna met spanning degene aan die al dat overgieten heeft gedaan.
Die daarop zegt: ‘Tja, hoe zat het ook weer?’
