Maar het moet wel heel erg worden voordat je erdoor in de pen klimt. Zoals nu.
Pijn heb je hoofdzakelijk in twee soorten: pijntjes en pijn. Daarnaast zijn er weer allerlei andere onderscheidingen zoals de zeurende- en de zoete-, de stekende-, de harte- en de helse pijn.
Aanstaande pijn (waarschijnlijk stekend)
Naar die helse verlangde ik laatst. Ik had namelijk zelf onverdraaglijke pijn. En die is misschien nog wel het allerinteressantst. Want je hebt ‘m en denkt, voorzover je nog denken kan: ‘Dit is onverdraaglijk! Maar ik besta nog. Hoe kan dat?’
Dat je erbij verlangt naar helse pijn, in de verwachting dat die net een tandje milder is, was eerlijk gezegd een gedachte achteraf. Want, hoe erger de pijn, hoe meer je overgaat op voelen alleen. Helaas. Niet dat er dan nog ruimte is voor filosofische bespiegelingen.
Wel meen ik dat het nog ‘live’ was dat er door me heen flitste: ‘Erger dan dit kan niet’. Pas later bedenk je dat het net zo is als met uitzichten. Sommige kunnen gewoon niet mooier. Wel anders. Maar overtroffen worden, nee.
Bovendien was de pijn die mij geselde zo bijzonder omdat-ie uit meerdere soorten bestond, een soort pijnsymphonie. Meestal heb je maar één soort pijn tegelijk. Nu wisselden de soorten elkaar af, of ze spanden samen, in korte of lange halen. Flitsend, stotend. Plus een zware grondtoon. Er zo voor zorgend dat er niet een moment kwam dat ze tegelijk stil vielen. En… het hield niet op. Waar bleef het slotakkoord?
Goed, een echt akkoord kon er niet komen. Deze toch al abnormale ‘symphonie’ was geheel geluidloos. Behalve dan de geluiden die ik zelf maakte. Want boven een bepaald pijnniveau lukt het je niet. Stil blijven. Volharding heeft er op zo’n moment niets mee te maken. Het gebeurt je gewoon. Filmscènes van helden, die stug zwijgend de ergste martelingen ondergaan, gaan er bij mij dan ook niet in. Tussentijds niets los laten, met de zekerheid van een vervolg van de pijniging bij weigering? Kan dat wel? Misschien, als je een held bent. Onwillekeurig vraag je je af of je het zelf zou kunnen, al weet je dat je het niet zult weten tot het zover is.
Maar als mijn huidige situatie daarvoor een indicatie kan zijn, dan heb ik er een hard hoofd in: volgepompt met injecties en andere medicijnen waarvan ik mij ooit had voorgenomen die nooit te zullen nemen. Maar zie mij nu, terwijl ik in mijn fantasie een bordje zie op de deur van de lokale apotheek: ‘Uitverkocht’.
Maar pijn, dat is toch iets dat fysiek een bepaalde functie vervult? Om, bij een pijntje, de drager van een lichaam te laten weten dat er iets niet helemaal goed is. Of dat er iets ernstig mis is, bij pijn. Oké, maar er is toch wel een grens, zo van ‘nu weten we het wel’? Nee, dus. Foutje in de Schepping. Pijnlijk.
