Ik beken het gewoon. Ik heb gezondigd. Ik ben wéér naar James Bond gegaan.
Sommigen hebben het met BigMacs, anderen met chocola. Of drop. Je begint eraan terwijl je van tevoren kan weten (=weet) dat je er spijt van gaat krijgen. En toch doe je het, telkens opnieuw.
Zelf heb ik het met 007. Je weet: het is je reinste flauwekul, gelardeerd met actie. Dus het heeft ook wel iets van een hamburger. Ook daarin zit kwaliteitsverschil, maar vaak is het broodje, de verpakking, alleen geschikt om weg te gooien.
Misschien kwam het ook wel omdat ik er al zolang geen meer had gehad, een verse Bond. Door corona hadden ze namelijk de nieuwste een hele tijd in de vriezer gelegd: de laatste aflevering met acteur Daniel Craig, de beste Bond ooit. Ik had al gehoord dat die zwanenzang aan de lange, te lange kant was. En toch, toch knaagde het weer.
Mijn vrouw ging naar het buitenland. Nu werd het kritiek. Geen kans dat ze zou vragen ‘Wat ga je doen?’
Dus ik deed het. Maar ik maakte een cruciaal foutje, een foutje dat 007 nooit zou maken: altijd je vluchtweg openhouden.
Hoewel Bond natuurlijk ook wegkomt daar waar geen vluchtweg is.
Mijn stoel was maximaal ver van de uitgang, waardoor bij een voortijdige exit een complete rondgang nodig was. Dat inclusief mijn te rijzige gestalte langs de volle lengte van het scherm. Zonder tijgersluipgang vreesde ik een donkere deuk in het plezier van de no-matter-what-Bondofielen. Dus bleef ik, laf, tot het eind. Hopend ook, dat er nog wat van die smakelijke lardering langs zou komen die het uitzitten zou kunnen verlichten.
Maar nee, dit was toch wel een van de allerslechtste Bonds aller tijden. Natuurlijk, die met Roger Moore waren (door Roger) ook niet om aan te zien – een vrouw die ik meetroonde naar Moonraker viel er zelfs bij in slaap – maar in Craigs laatste werden minstens twee rode 007-lijnen fataal overschreden.
Doodzonde Nr.1: er een kind bij betrekken. Dat is voor een echte Bond not done. Bond moet de aandacht vast kunnen houden zonder ‘kindermisbruik’, het introduceren van bange kleintjes. Zeker, hij mag (lees: moet) gebruik maken van één of meer zogeheten Bondgirls, maar die girls zijn geen meisjes.
Doodzonde Nr.2: 007 wordt op zijn oude dag sentimenteel. Fout, fouter, foutst.
Er is nog meer dat stoort. Zeker, Bond evolueert mee met de tijd. Het is een commercieel product. Maar het voelt een beetje slap aan dat er opeens politiek correct wordt gedaan:
– Bond verliest zijn hart dit keer niet (een beetje) aan een typische Bondgirl, standaard een spetterende seksbom die je bij de Albert Heijn nooit tegenkomt. Nee, hij valt (echt) voor een ongehuwde moeder die je juist wel bij het zuivelschap zou kunnen treffen. Prima, heel fijn, maar niet voor Bond, James Bond.
– Bonds opvolgster is een donkere dame en ook secretaresse Moneypenny heeft opeens een kleur gekregen. Niet alleen dat, die laatste ziet er zelfs aantrekkelijk uit. Iets te opgelegd allemaal. Zeker, ze proberen dat weer ‘goed’ te maken door de oude 007 in ere te herstellen, maar toch. Moneypenny hoort een lijkbleke ‘spinster‘ te zijn.
Toch begint de film veelbelovend. De start, in de fascinerende Italiaanse ‘stenenstad’ Matera, mag er zijn.
Die eerste klap is een daalder waard, ook in No time to die. Maar de rest kan weg.
Onlangs at ik, ‘door omstandigheden’, een hamburger bij McDonald’s. Voor de helft, wat ernstig teveel was. En voor het laatst. Ik zweer het.
007’s meest recente zat ik uit tot aan The End, wat ook (veel) teveel was. No time to die, maar is het nu wel Time to quit, forever?
Bond is dood, leve de nieuwe Bond! Wie zou het worden? Als-ie dood is, mag het iedereen zijn.
Ik ben toch benieuwd…
TERZIJDE
Matera
Mijn buurman in de bioscoop fluistert tegen de vrouw naast hem: ‘Is dat op Sicilië?’
Nee, Matera is Unesco Werelderfgoed in Basilicata, een regio tussen de punt van ‘de laars’ en de hak.
Gaat dat zien!
De Amerikaanse bazin van de Bondfilms heeft haar wortels in de aangrenzende regio Calabrië en luistert naar de onnavolgbare naam Barbara Broccoli.
In de Italiaanse taal is ‘un 007′ inmiddels synoniem met ‘een geheim agent/spion’.
Humor was niet Craigs sterke punt. Daar mag zijn opvolger (m/v of wat dan ook) wel weer iets meer van hebben.