Il Cinghiale – Het Wildzwijn
In vol daglicht. Een zomermiddag, tegen zessen. Daar kwamen ze, in een hele ploeg. Acht stuks. Een grote voorop. Een grote achteraan. Zes kleintjes er tussenin.
Ze stopten bij de moestuin. Het was alsof de voorste het woord nam.
‘Kijk, jongens, en dit is nu de orto. Er staan wat rare dingen tussen, van die mensen uit het noorden. Je kan het rustig eten, maar we wachten er nog even mee, totdat alles wat groter is’.
Daarna liepen ze verder, de zes kleine trip-trip-trip, in een lange rij over het gras. Het was op dat moment dat ik naar buiten stapte.
Het voorste zwijn stopte, en daarmee de hele trein. De voorste keek me aan. Was het de vader van het spul? Die zwijnen draaien toch nooit op voor hun driften? Zelfs al zijn het er zes?
Zijn gebit kon uitsluitsel geven, maar dat kwam er niet van. Omdat we elkaar zo strak in de ogen keken. Onze blikken
troffen elkaar halverwege.
Hm. Men mag in de wereld over veel van mening verschillen, over één ding is men het in alle talen eens:
Grote zwijnen + kleine zwijntjes = !!!
Het grote zwijn keek dan ook bijpassend, twijfelend tussen de aanval en de aftocht. Hij (m/v) besloot tot het laatste. Maar niet zonder me telepathisch iets te laten weten:
‘Het is dat de kleintjes naar bed moeten, maar ik zie je nog wel een keer. In het donker!’
