I Gattricci – De Pegeltjes
Het gebeurde vlakbij. Bij de buren.
Op de houtstapel bij het huis werpt een poes een nest kleintjes. Drie zijn het er. Antonella, de kokkin die er woont, is vertederd. Ze herschikt het nest, een beetje. Met de beste bedoelingen. Maar de kersverse moederpoes, niet gediend van menselijke mede-mama’s, besluit te gaan verhuizen. Per direct. Eén voor één neemt ze haar kleintjes in de bek en gaat ermee aan de wandel.
Niet ver van het huis ligt een grote betonnen plaat. Onder die plaat lonken nauwe spelonken, door struiken aan het oog onttrokken. Het nieuwe onderkomen voor het jonge gezin.
Daar wacht hen een verrassing. Wat blijkt? Ze zijn er niet alleen. Ook een ander éénoudergezin heeft dit adres gekozen: een riccio, een moederegel met vier baby’s. In het souterrain van Betonnen Plaatstraat Nrs.1 en 3 is het een drukte van belang.
Dan slaat het noodlot toe, meedogenloos. Moeder-egel duikelt in het zwembad, een zwembad zonder egeltrap. De baby-egeltjes blijven achter. Alleen. Hen wacht een zekere hongerdood.
Of toch niet? Nee! Ze worden gered. Door de poes. Waar plaats is voor drie, waarom dan niet voor zeven? Hoewel, niet dringen!
Antonella’s man is de eerste die het ziet. Zijn ogen verwijden zich. Vanuit de verte lijkt het hem alsof een poes melk geeft aan kleine muisjes. Wanneer hij dichterbij komt, is de verbazing er niet minder om.
Foto: Antonella Marazina
Het doet ze goed, de poezenmelk. De egeltjes groeien snel. Ze zijn al zo’n twee keer hun geboortemaat en darren levenslustig in het rond. Af en toe, heel even, één klein slokje bij ‘la mamma’, en daarna weer op zoek naar torren en kevertjes.
De moederpoes is heel alert en let scherp op waar haar egeltjes, haar ‘pegeltjes’ blijven.
Door hun perfecte schutkleur zie je ze moeilijk. Maar je hoort ze des te beter. Scharrel, scharrel, onder de struiken. Hoewel, één van hen is in slaap gevallen, midden in het open veld. Niet goed opgerold bovendien. Oei! Kan hun nieuwe moeder hen wel leren hoe het moet? Nee, natuurlijk. Doen ze niet teveel die wolbaaltjes na? Bang van wel. De kleine poesjes willen spelen en proberen uit hoever ze met hun nieuwe broertjes kunnen gaan. Niet ver, voordat het tegenvalt.
Een Duitse herder waagt zich in de buurt. Foutje. In een flits gaat de poes ten aanval, als een wilde furie. De grote hond kiest het hazenpad, opgelucht, zo lijkt het wel, dat-ie er ongeschonden vanaf is gekomen.
De poes keert terug tussen haar zevental. Voor de heldin van dit alles hebben we poezenbrokjes meegenomen. Maar… de egeltjes willen ook.
