ReisTip
Nr.14
V/h The Desmond Tutu Suite
(Deventer)
Er was eens… : zie ook de update onderaan.
Wat verwacht een mens in Deventer?
Deventer koek natuurlijk. En boeken. Van het soort zoals je dat vroeger had. Van die niet-digitale dingen die je in een kast kan zetten.
Vooruit, wat nog meer?
Ehm, de IJssel. En die kerk, hoe heet-ie ook weer? Met die toren.
Oké, en iets verrassends nog?
Turken?
Ik geef het toe, veel verder kom ik niet. Maar direct na aankomst wacht ons iets wel heel verrassends. In het hotel wordt ons voor maar een ietsiepietsie extra een upgrade aangeboden. Van een kamer naar een ‘suite’. En niet zomaar één. Nee, de
Desmond Tutu Suite
Wat doet Dear Desmond in hemelsnaam in Deventer?
Antwoord: hij ‘doet’ er niets, hij deed er wat. En zelfs dat nauwelijks. Hij verbleef een aantal dagen in het hotel voor het in ontvangst nemen van diverse onderscheidingen. Dat was zo’n eer voor het hotel dat ze zijn kamer hebben omgedoopt van IJssel- tot Tutu-suite. Zodoende.
Het upgrade-aanbod roept direct herinneringen op aan iets soortgelijks. Aan de nacht die we doorbrachten in het bed van een andere beroemdheid: Marcello Mastroianni. Goed, Marcello mag dan van een lichtere statuur zijn geweest, maar toch, onvergetelijk was het wel.
En Tutu dan! Wat een man. Kortgeleden had ik het nog over hem met een Zuid-Afrikaan. Die kon zijn omschrijving van Dear Desmond in één woord af: icoon. Op een stoel waarop zo’n man gezeten heeft neem je graag plaats. Toegegeven, ook nog eens in zijn bed gaan liggen is bijna een inbreuk op de privacy, maar hotelbedden waarin je voor altijd de enige bent bestaan nu eenmaal niet.
Kortom, we doen het. Even later betreden we een riante kamer met uitzicht op Deventer en de Hoe-heet-ie-ook-weer-kerk. Met die toren. Niet ver van Café Dikke van Dale, genoemd naar het woordenboek waarin bij ‘suite’ geschreven staat: “afdeling van een hotel die uit enige kamers bestaat”. Dat is de Desmond Tutu Suite dus niet, maar het is ze vergeven. ‘Desmond Tutu Kamer’ klinkt niet. Bovendien zijn de gordijnen met afstandsbediening absoluut suite-waardig. Je ziet al voor je dat Tutu die kraaiend van plezier bediende. Een beetje zoals hij op de foto bij de ingang staat.
Ook verder hangen er diverse Tutu-foto’s aan de muur. Teveel zelfs. Behalve dat pretshot zou één andere, meer serieuze foto volstaan. Met alleen hem erop. Maar dan wel groot, want Tutu is een groot man. Iemand die keer op keer zijn nek uitstak voor keer op keer een goede zaak.
In de badkamer vind je een typerende Tutu-spreuk op de muur. Ondertekend en wel.
Groots.
Je bent geneigd die stelling te leggen naast een andere:
Eerste Wereldoorlog + Vergelding = Tweede Wereldoorlog
In de kamer ligt een zwaarlijvig boekwerk over Dear Desmond. Met opdracht.
In het boek zelf gaat een inleiding van de hand van popzanger Bono nog vooraf aan die van de Dalai Lama. Een teken des tijds.
Nou vooruit, maar dan geef ik vanaf nu ook die toren in het uitzicht op Deventer een nieuwe naam. Eentje die ik niet meer vergeten kan: de Tutu-toren.
*
The Desmond Tutu Suite
is te vinden in het IJsselhotel. Met opvallend prettig personeel.
Het bed bleek niet voorzien van Tutu=vergevingsgezinde kussens,
maar het bed zelf is 100% Desmond.
Geweldig.
*
Update 2021
Ook een teken des tijds? Er was ons al gebleken dat het Tutu-gehalte van de suite verminderd was, daar kennelijk niet alle gasten dat op prijs stelden. Inmiddels, met de nieuwe formule van Pillows Hotel, is ieder spoor van Desmond uitgewist. Wellicht zijn nu de kussens beter, maar zelfs de zo heilzame spreuk in de badkamer (die concreet iemand heelde die er via ons van hoorde) is weg.
Wat zou de bisschop zelf vinden van deze remake? Je vermoedt dat hij er zelfs geen forgiveness voor nodig heeft. In gedachten zie je hem gieren: dat het toch al teveel eer was ‘to begin with‘.
(Maar de Tutu-toren, die hou ik erin.)
*
De nacht in het bed van Mastroianni is het openingsverhaal van Cacciucco, het boek.
Op deze site uitsluitend te vinden in het Duits.
Terzijde
Ook Café Dikke van Dale bestaat niet meer.
*
© Joost Overhoff