LE POT-AU-FEU ****
Heerlijk.
Daar zou ik het bij kunnen laten.
Een ‘lekkerder’ film is er niet. Hij gaat over eten. Zozeer zelfs, dat je in het begin bijna begint te geloven dat de plot volledig verdwenen is in de ‘pot’. Le pot.
Van begin tot einde is de film een lofzang op de (Franse) keuken.
De plot is meer een soort vulling, zoals die op het scherm vakkundig in de buik van een te bereiden vogel wordt genaaid. Al is ook de plotvulling niet te versmaden, met daarin smaakmaakster par excellence, Juliette Binoche.
Dat vindt ook haar werkgever, de op zijn beurt goed gevulde lekkerbek Dodin. Hij wordt gespeeld door Benoît Magimel, een acteur die ook in het echte leven Binoche al eens versierde, waardoor er zelfs – zoals de Italianen zeggen – een kind werd sfornato, uit de oven kwam.
In deze film legt hij het aan op een heel bijzondere manier. Hij kookt voor de vrouw die dat anders altijd voor hem doet. Elk gerecht is als een liefdesbrief, bereid met uiterste zorg. Zo kookt hij zich door de defensie heen van de vrouw die hem tot dan toe wel als minnaar accepteerde, af en toe, maar niet als echtgenoot. De liefdeskok doet daarmee denken aan een culinaire prieelvogel.
Het brengt ook het moment boven waarop ik, in Amerika, het waagde iemand te vragen waarom veel van zijn landgenoten zo dik zijn. Ik durfde dat omdat hij zelf dun was. Zijn antwoord:
‘Eten is liefde’.
De één zet de ander iets voor, uit affectie, en de ander beantwoordt die liefdesuiting door dat culinaire cadeau op te eten. Again and again. Al is in Amerika ‘culinair’ al gauw een vocabulaireniveau te hoog en is ‘naar binnen werken’ er vaak een betere omschrijving dan ‘eten’.
Om over ‘savoureren’ maar niet te spreken. Want wat een kloof gaapt er tussen het ‘voer’ waarmee velen zich voederen, ook bij ons,
en dat waar Le Pot-au-feu ons op trakteert! Wát een savoir faire en wat een vouloir faire. Pure keukenkunst.
Iedere beweging rond het fornuis getuigt van aandacht en respect voor het te bereiden voedsel, of het nu om een wortel gaat
of om een kwartel.
Niets wordt ergens in gekeild, magnetronnetje aan, klaar. Nee, er wordt ‘gelegd’, ‘gedrapeerd’ en alles krijgt de tijd die het nodig heeft. Kom daar nog maar eens om. En dat alles is zó mooi gefilmd en zó prachtig belicht dat het niet alleen een visueel spektakel is, dat je niet alleen kijkt, maar ook ruikt, voelt, proeft. Zonder dat dat eigenlijk kan.
Oorspronkelijke titel van de film: ‘La Passion de Dodin Bouffant‘. Treffend te lang. Op een gegeven moment in de film wordt Dodin een diner aangeboden door een prins. Overdreven copieus.
Maar, het moet gezegd, ook de eetfestijnen die Dodin zelf aanricht verhouden zich tot een gewone maaltijd als een halve triatlon tegenover een blokje om. Wat hij en zijn vrienden doen is bouffer. Smullen. Nog net aan de beschaafde kant van vreten.
De originele filmtitel werd gereduceerd tot ‘Le Pot-au-feu’, het relatief simpele gerecht dat Dodin de prins wil voorzetten als onderdeel van een tegendiner. Als titel al beter, maar voor de Engelstalige markt werd later gekozen voor weer iets anders: ‘The Taste of Things’. Nóg beter, maar ook dat nog niet goed genoeg. Een goede titel is kort, maar voedsel is veel, meer dan smaak alleen.
Hoe Dodin een peer vasthoudt gaat naadloos over in hoe hij de naakte vorm streelt van zijn geliefde kokkin. Nee, voor deze film kan er maar één titel de beste zijn:
Food = Love
P.S.
Gelukkig verklapten onze eigen magen niet met welke vulling zij in het donker zaten:
een stamppotje boerenkool.
TERZIJDE
– De film is tevens een fraaie ode van de Vietnamese regisseur Trần Anh Hùng aan (de keuken van) zijn tweede vaderland.
– Opvallend, maar wellicht passend in de tijd waarin de film speelt: het consequente gebruik van verkeerde wijnglazen. Die niet taps toelopen.
– En dat terwijl wel aandacht wordt besteed aan hoe je iets moet eten, zoals: omelet met een lepel.
– Normaal ondenkbaar onder connaisseurs, worden de producenten van de gedronken wijnen niet genoemd.
– Culinair consulent: drie-sterrenkok Pierre Gagnaire.
– De niet-dikke Amerikaan bleek alleen dun te zijn omdat hij herstellende was van een ernstige ziekte.
– Voor de ‘gewone’ prieelvogel, kijk hier.
*
Nog een film die zeker goed genoeg is voor een FilmTip, maar die ik toch niet (iedereen) wil aanraden:
Das Lehrerzimmer ****
Omdat je er depri uit komt.
*