The Northman *
Ik had me ooit voorgenomen films met minder dan vier sterren niet meer te vermelden, maar dit is toch wel curieus. Het gaat hier om de slechtste film die ik me kan heugen, maar die volgens de bioscoop zowaar vijf hele sterren heeft gekregen van de NRC, terwijl de recensent van De Groene Amsterdammer meldt dat hij de volgende week wéér zal gaan naar deze ‘droom van een film’.
*
Silence of the Tides ****
Hèhè, aanzienlijk minder anabole herrie in deze documentaire over de Wadden, vanaf de onze tot aan die van Denemarken. Maar, anders dan de titel doet vermoeden, geluidloos is deze geslaagde productie zeker niet.
*
The Lost Leonardo ****
Het voelt ‘vanmeegeriaans’ aan, het plotselinge opduiken van een Leonardo da Vinci. Met de bijpassende vraag… is-ie wel echt? Tocht schopt deze Salvator mundi het tot het duurste schilderij ter wereld. Meest recente verkoopprijs: ruim $450.000.000. Fascinerend, net als bij het werk van Van Meegeren himself.
*
A Chiara ****
Calabrië. Deze regio, in de punt van de Italiaanse laars, is de ’thuishaven’ van de ‘ndrangheta, tegenwoordig Italiës meest potente misdaadorganisatie. Misschien beter: misdaadorganisme, met criminele families als staaldraad verweven in de maatschappij. (Met vertakkingen tot in Nederland).
De film komt traag op gang en is daarbij vermoeiend tegelijk, met veel close-ups geschoten vanaf een bewegende camera alsof het een smartphone is. Maar het maakt allemaal een heel authentieke indruk.
Desolate hopeloosheid.
Detail-detail: het patroon op de zwaardvis is ingekerfd tegen
‘Het Boze Oog’.
Opvallend: kan je het ‘Calabrische ogen’ noemen? Diepdonkere kijkers, van ebbenhout lijkt het wel, die je probeert te peilen, maar waarin doordringen met geen mogelijkheid wil lukken.
*
Death in Venice ****
Gezien voor de derde keer. Of is het al de vierde? Net op het moment dat er een documentaire uitkomt over ‘de jongen’ waar het in de film om draait. Over hoe het met hem in het echte leven verder ging. Titel: ‘The Most Beautiful Boy in the World‘.
Een happy boy is hij daardoor niet geworden en, kennelijk heb ik er een afwijkende kijk op, ook mooi heb ik die ranke jongeling nooit gevonden. Ik heb alsmaar het idee alsof zijn hoofd even in een bankschroef heeft gezeten. Deels verhuld door blonde krullen.
Mooier vind ik hem zoals hij nu is, zijn gezicht getekend, gehavend bijna, door het leven. Hoe dan ook, als je de film over hem hebt gezien, dringt zich als omschrijving van regisseur Visconti maar één term op: wat een klootzak.
*
Ennio ♪♪♪♪
Wat zou ‘Death in Venice’ zijn zonder Mahlers Adagietto? Filmmuziek die bij de conceptie nog niet wist dat het filmmuziek zou worden.
Ennio, daarentegen, creëerde veel van zijn muziek juist expres ter garnering van beeld. Maar ook bij hem vraag je je soms af of die muziek nu het beeld begeleidt, of andersom.
Ennio, het lijkt overbodig dat nog te vermelden, was Ennio Morricone. Onder meer via iemand die met hem heeft gewerkt begreep ik dat il maestro niet de meest prettige man op aarde was. En ook bij het zien van deze uitgebreide documentaire komt hij niet over als het zonnetje in huis. Je vraagt je zelfs af: ‘Heeft Ennio in zijn lange leven ooit pret gehad?’
Maar wel leef ik na deze film postuum met hem mee. Sterker, tranen willen wellen op zijn momenten van triomf, zelfs al zijn ook die ten prooi aan sofferenza, onderdeel van een levenslange lijdensweg met als kern: compensatie. Compensatie voor zijn minderwaardigheidsgevoel. En dat dan nog eens dubbel. Ten eerste als jongen van bescheiden komaf, die studeerde te midden van de elite. En daarbovenop nog eens doordat hij zich als componist in de ogen van zijn leermeester en zijn collega’s verlaagde, door zijn talent in dienst te stellen van populaire liedjes en films. Zelfs het woord ‘prostitutie’ valt.
Componeren versus denigreren.
Dat was Ennio’s levenswerk. En hij slaagde, met lof. Complimenti!
*
2001, A Space Odyssey *****
Ook recentelijk voor de derde of vierde keer bekeken. En, net als bij Death in Venice: met gerecyclede, al bestaande composities als onvergetelijke filmmuziek.
Bij een latere film van regisseur Stanley Kubrick was zowaar ook Ennio bijna betrokken. Het was de enige keer dat de maestro spijt had niet te hebben meegewerkt aan een specifieke film.
Terzijde
Stukje Ennio, waarvan ongeveer één seconde is verwerkt in de film.
Eerder op deze site over het Adagietto.
Eerder gaf ik al deze Odyssey-tip: neem stoelen midden op de eerste rij.