Niet zelden waken niet-Italianen ervoor geassocieerd te worden met het land dat ook wel bekend staat als ‘De Laars’. Dat geldt vooral wanneer men wil voorkomen in verband te worden gebracht met ‘Italiaanse toestanden’, een verzamelnaam waarin fenomenen zijn verpakt als mafia, chaos en corruptie.
Heel anders is dat wanneer het gaat om dingen als design of lekker eten. Dan wordt vaak juist alles uit de kast getrokken om Italiaans te lijken. In dat geval, zoals mij bleek in Oekraïne, kan zelfs een link met het maffieuze aantrekkelijk zijn. Een soort van ‘gevaarlijk lekker’.
In eigen land specialiseren we ons in ‘Holliaans’: een soort Hollands semi-Italiaans à la ‘pico bello’, waarvan niet één Italiaan ooit heeft gehoord, of we schrijven écht Italiaans verkeerd.
Op zich heeft Holliaans een zekere amusementswaarde, zoals op de markt:
Holliaans gaat zich pas bewegen in het schemergebied tussen verbazingwekkend en verbijsterend als de uitvoering groter en duurder wordt.
De Padrone =’Grote Baas’ van deze zaak is in elk geval zijn(?) taal niet meester. ‘Pizzaria’ klinkt als een gelegenheid waar, in tegenstelling tot een pizzeria, hooguit één pizza uit de oven komt.
Nog bruiner wordt het gebakken door een groot bedrijf als Dr. Oetker. Zij pakken bijpassend groot uit met:
Dat is des te verwonderlijker omdat de niet-Italiaanse producent hier schermt met het wezen van Italië: la mamma. Door de Oetker-Duitsers Mama genoemd. Je zou kunnen zeggen ‘Ach, wat is één letter verschil?’, maar op zo’n kort woord is het een kolossale fout, vooral daar het gaat om de meest cruciale figuur die er in Italië bestaat. De heilige mamma, die betrokken wordt in een poging daarmee authentiek Italiaans te doen.
Juist zou zijn: ‘Casa della Mamma’. Hoe kan een miljardenonderneming zo miskleunen? Ik vermoed dat de gedachtegang is dat de gemiddelde klant niet weet hoe het wel moet en veronderstelt dat iets universeels als mama ook overal zo geschreven wordt. Dus dat, als ze mamma schrijven zoals het hoort, ze teveel tijd kwijt zijn met alle reacties dat dat niet goed is.
Ik was ooit zijdelings betrokken bij een actie waarbij een ander Duits bedrijf aan de klanten bonusflesjes olijfolie leverde. Daarbij ging het om nieuwe Toscaanse olie van topkwaliteit, iets dat heel anders smaakt dan de meeste consumenten gewend zijn. En inderdaad, er kwamen talloze klachten dat de olie ‘niet goed’ zou zijn, terwijl die juist niet beter kon.
Ook wonderbaarlijk:
Hier is zonder twijfel bedoeld ‘Buongiorno’, Italiaans voor Goedemorgen. Bij Bongiorno zullen de meeste Italianen denken aan Mike Bongiorno, een bekende televisiepersoonlijkheid op leeftijd. Bij Buon giorno kunnen ze zich ook nog wel iets voorstellen, maar bij Bon Giorno zijn ze het spoor bijster.
Degenen die het Holliaans beheersen, daarentegen, zullen bij Bon Giorno wél aan goedemorgen denken, waarbij de vraag overblijft wat er zo goedemorgen is aan een onderbroek. Dat je er ’s ochtends niet met je verkeerde been instapt, als opmaat naar een goed humeur, ondanks de wekker?
Wie zal het zeggen? Zeker is: Holliaans is onuitroeibaar.
Enz. enz. enz.
Terzijde
De Italianen zelf zijn op hun beurt specialisten in ‘Ingliano‘, mislukt Engels.
Eerder op deze site:
Blogpost Herkomstmist, over het misleiden van de consument inzake de oorsprong van producten.
Blogpost Capucinno