Ik geef het toe: dat ik het niet nodig vond. Dat nieuwe Namenmonument in Amsterdam. Sterker, het idee stoorde me. Alsof we nog niet wisten hoe erg het was geweest: de deportatie van vele Joden, veelal richting het einde van hun leven. En alsof er nog geen herdenkingsmonumenten genoeg waren.
Zeker, de Holocaust is voor eeuwig erg en ook de roof van Joods bezit, destijds, verjaart niet. Dat bezit ook nu nog terughalen en de Holocaust nog steeds herdenken, prima. Maar nóg een monument?
Inmiddels ben ik er geweest. En ik ben om. Het is goed dat het er is. Niet omdat het mooi is, en het ís mooi, maar vooral om de enormiteit van het gebeurde aanschouwelijk te maken. Te denken: ‘Ik wist al dat veel Nederlanders vernietigd zijn, alleen vanwege hun afkomst’, is één ding. Maar meer dan honderdduizend stenen te zien, met namen erop, iedere steen een mens…
Overleden: 19-11-1943, Auschwitz.
Het is even schokkend, pijnlijk, als magisch. Het zien van een steen met een naam doet de nabestaanden niet alleen hernieuwd treuren, maar heeft ook een mysterieuze, helende werking.
Verwondend-en-genezend-in-één. Is dan niet het saldo nul? Nee, dan nog is de som positief. Nog los van het feit dat die duizelingwekkende hoeveelheid namen evenzovele waarschuwingen zijn.
TERZIJDE
Wordt het monument niet vooral bezocht door degenen die geen waarschuwing nodig hebben?
Waarschijnlijk wel. Ook daarom lijkt het me een must voor schoolklassen.
Het monument vermeldt niet alleen Joodse namen, maar ook die van omgekomen Roma en Sinti.
Al een tijd valt het me op dat de krant Het Parool wel érg veel aandacht besteed aan ‘Joodse onderwerpen’. Zelfs als je denkt, wat ik denk, dat Joden bovengemiddeld begaafd/succesvol zijn en dus ook bovengemiddeld veel aandacht verdienen.
Het maakt me ook onrustig, omdat de zo ontstane ‘incrowd-indruk’ koren op de molen kan zijn van Complotdenkers & Co.
Of zouden die Het Parool niet lezen?
Eerder op deze site: Het keppeltje.