Word ik, fatsoensrakker, op latere leeftijd ‘opeens’ incorrect? Het begint erop te lijken. Of is er iets anders aan de hand?
Laatst was er in de Tour de France een Belgische wielrenner aan het woord. Hij vertelde dat zijn ‘waarden’, de inspanningen die hij levert op de fiets, exact worden bijgehouden sinds 2013. Die waarden zijn nog steeds hetzelfde. ‘Maar vroeger’, stelde de renner vast, ‘reed ik met die waardes vooraan en nu honderd meter achter een groep van zeventig’.
De Belgische tv-commentatoren dansten daarop omzichtig om dat ene Heikele Woord heen, en beperkten zich vast te stellen dat in de tussentijd het niveau ‘in de breedte’ omhoog was gegaan. Ergo, de ex-koploper wordt Anno Nu voorbijgereden.
De trouwe lezer van deze site zal zich herinneren dat ik ooit lamenteerde over de achteruitgang van onze taal. Waarop een lerares Nederlands mij zei dat ik me vergiste: dat de taal evolueerde, terwijl ik stil stond.
En nu, nu wordt ook mijn correcte ik links en rechts ingehaald. Door nóg correcteren. Of gaat het om ‘De Nieuwe Correcten’? Zelf komt het mij voor dat hun correctheid uit de bocht vliegt. Wellicht, zullen velen zeggen, doordat ik ‘misschien’ ooit voorliep en nu ‘zeker’ achter.
Neem vlees. Een kleine halve eeuw geleden bedacht ik me dat teveel en te vaak vlees eten slecht was voor de wereld, nog los van de dode beestjes op mijn bord. Sindsdien eet ik vlees hooguit om de dag en nooit overdadig. En nu? Nu heb ik het gevoel dat ik de slagerij het beste binnentreed met zonnebril en dankte ik tot voor kort een pandemie voor een aanvullende verhulling. Bij wijze van spreken, maar toch.
Neem homo’s. Nooit iets tegen gehad. Maar nu, wanneer ik omringd ben door L- en H-stellen met gedraagmoederde, ge-IVF-de en hoe-dan-ook-baby’s, dan voel ik me daar niet blij bij. Ook ‘Gay Pride’ begrijp ik niet. Je bent zoals je bent. Wat het ook is wat je bent, je hoeft je er niet voor te schamen. Net zoals ‘Schaamte’ alleen past bij iets wat je hebt gedaan, zo hoort ‘Trots’ alleen bij iets wat je hebt verdiend. Ik ben er zelf dus ook niet trots op dat ik geen homo ben. Ik kan het niet helpen.
Vorige week mocht ik weer naar de bioscoop. De trailers die er werden vertoond van komende films gingen stuk voor stuk over same sex couples, 2x L en 1x H.
Uiteraard, die films mogen er zijn, maar Drie op Drie kwam me voor als wat veel. Ik voelde me als een buitenbeentje in het donker.
En nu is er dan ‘De Affaire Ivens’. Het gaat om Laurens Ivens, wethouder te Amsterdam. Hij is teruggetreden vanwege ‘grensoverschrijdend gedrag’ richting vrouwelijke medewerkers. Nu heb ik die man toevallig hoog zitten. Toegegeven, die ene minuut waarin ik hem ooit heb gesproken was wat kort. En zeker, de bazin van de hond die mij ooit beet bleef volhouden dat hij ‘zoiets niet deed’, in weerwil van mijn rode dij.
In hondentermen zou ik Ivens inschalen als labrador. Maar het is waar: zelfs een labrador, zo leerde een instructrice mij, kan er met een blinde vandoor gaan als hij aan de overkant een zakje patat ziet liggen. Hoe braaf hij er ook uitziet.
Kortom, kan Ivens niet over de schreef zijn gegaan? Jawel. Toch geef ik hem het voordeel van de twijfel. ‘Fysiek’ was het niet wat hij deed. Hoe erg was het dan wel, voor het overige? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik meldingen van ‘grensoverschrijding’ inmiddels met enige argwaan bekijk.
Eerder heb ik op deze site geschreven dat verkrachting gelijk moet worden gesteld met moord. In feite nog erger is.
Verkrachting = iemand doden die je dood in leven laat.
Maar ongeveer hetzelfde doet iemand die een ander van zoiets, meer of minder, valselijk beschuldigt.
Een melding van grensoverschrijding werkt als een brandmerk. Dat blijft, ook als je onschuld bewezen wordt.
Maar zelden is het zwart-wit. Vaker gaat het om de regenboog, om gradaties.
En waar ligt die grens? Hoe is die grens verschoven? Ivens liet weten zich ten tijde van zijn overschrijdingen daarvan niet bewust te zijn geweest.
Haarscherp op mijn netvlies staat de dodelijke blik van een moeder, in een Amsterdams café. Die blik was bedoeld om een gast in ons gezelschap telepathisch om het leven te brengen. Het ging om een Italiaan die haar leuke zoontje een aai had gegeven. Zomaar. De Hollandse mama vond dat absoluut niet kunnen. Voor de Italiaan zou het juist letterlijk onmenselijk zijn zoiets niet te doen.
Hoe levend is het leven nog als we de correctheid overdrijven? Vast en zeker werden grensoverschrijdingen op het werk vroeger niet vaak genoeg gemeld. Tegenwoordig mag je van vrouwen verwachten dat ze mondig genoeg zijn om zo nodig van zich af te bijten.
Op zich is dat geen reden dat meldingen niet meer zouden mogen. Zeker niet, maar net zo goed moet je je er bewust van zijn dat zo’n melding een formidabel wapen is in dienst van rancune. Niet zelden rancune achteraf.
TERZIJDE
Ivens is in elk geval in één opzicht anders dan hij lijkt. Het is een labrador met het hart van een terriër.
Daarmee zette hij zich in voor tal van goede zaken.
Wethouder Ivens, bedankt!