Avontuurlijker kan een treinreis niet zijn.
Elisabeth Geel is kunstenares, ze schrijft, maar ze is vooral actief als zangeres. Alle reden dus om haar op z’n Italiaans te verheffen tot ‘La Geel’, zelfs al wordt voor Italianen na ‘La’ de uitspraak wat lastig.
Het is al lang geleden dat ‘La Geel’ terecht kwam in ‘De Laars’, om er nooit weer echt weg te gaan. En, het moet gezegd, de manier van haar entree was ronduit adembenemend.
Toen, begin jaren tachtig, was ze op weg naar Griekenland. Tussenstation: Venetië. Voor het overstappen had ze een paar uur de tijd, maar Els wist nog niet dat uren jaren kunnen duren, vooral als je uitstapt in een land waar il destino, het lot, almachtig is.
Je ziet haar voor je: een jonge vrouw, blond, en romantisch. In Venetië! Ze stond daar op het station en je voelt het aankomen: lang kon het niet duren. Hoewel, dat het zó snel ging leek een wonder. De Hollandse vrouw ontmoette een man, een Griek nog wel! Een jarige Griek bovendien. Net als het leven zelf vroeg dat toeval er gewoon om te worden gevierd. Bovendien vroeg hij het zelf, Papadopoulos, of ze met hem uit eten wilde. Vóór de trein van Els naar Griekenland vertrok moest dat nog net kunnen. Ze aten. En ze dronken. Iets speciaals. Sterker, zo speciaal was dat drankje dat de jonge reizigster weer wakker werd in een park, ver van de plek van hun feestelijke rendez-vous. Bestolen van alles. Zo eindigde het eerste bedrijf van ‘Els in Italië’.
Atto Secondo. Het lijkt wel een opera, alsof het doek opengaat voor de tweede akte. Maar het is echt: Els wankelt in de richting van twee uniformen, nog zwaar versuft, als in de mist boven het Canal Grande.
Derde bedrijf. Laten we er maar niet omheen draaien: Els werd verliefd. En wel op de man die samen met zijn familie het eethuisje drijft waar haar avontuur zo onfortuinlijk begon. De liefde blijkt wederzijds. Wie had het kunnen denken? De vrouw, die op weg was naar Griekenland, vond zichzelf terug als echtgenote van een Italiaan.
Het was een hele belevenis, alleen al hierom: nog voor het ja-woord meldde zich een Hollander. Het bleek een minnaar waarvan de houdbaarheidsdatum inmiddels verstreken was, maar zijn wanhoop nog niet. Midden in het eetcafé werd hij door zijn ex-vriendin liefdevol getroost. Ze pakte daarbij zelfs zijn hand. Foutje, want haar aanstaande schoonmoeder keek toe…
Pure opera, alweer. Misverstand op misverstand en cultuurkloof op cultuurkloof: die tussen Nederland en Italië naast die binnen Italië zelf. Want Els was dan wel in het noorden van De Laars een Italiaanse familie binnengerold, maar die familie kwam uit De Hak, uit Apulië. Het resultaat was drama van de bovenste plank. Bij haar bruiloft liet Els’ schoonfamilie oorverdovend verstek gaan en daarna volgden wilde scènes binnen en buiten het café.
Maar het huwelijk zelf hield stand, zeven jaar lang. In die tijd treedt Els ook op in het eetcafé als zangeres. Voor haar is dat iets vanzelfsprekends. Ze is al zingend opgegroeid en speelt moeiteloos gitaar.
Op haar twaalfde schreef ze al haar eerste liedje en ook haar cd’s van nu zijn de vrucht van eigen repertoire. Aan de titels zie je dat er sinds haar eerste compositie ‘Waterlelie’ al wel wat water door Venetië is gestroomd. ‘So Cool’ en ‘Preface to a Dream’ staat er nu op de hoezen. Daarbij lijkt de laatste uit te stralen dat het leven voor Elisabetta nog heel wat in petto heeft. Het is een titel die zelfs profetisch bleek, hoewel je dat wat haar sinds kort is overkomen in je stoutste dromen nog niet bedenken kan.
Voor dat zover was, is Italië voor La Geel altijd een constante gebleven. Qua geuren, kleuren, qua licht, maar ook om hoe de mensen met elkaar omgaan, in Europa zou ze geen ander land weten waar ze zou willen wonen.
Daarbij bleef ze trouw aan de regio Veneto. Tegenwoordig is ze neergestreken in Thiene, een plaatsje waar de familie Colleoni een grote rol heeft gespeeld. Nazaten waren het van de krijgsheer wiens beroemde beeld in Venetië staat, op een heel andere plek dan hij bedoelde.
Tja, blijken te zijn waar je niet wilde zijn, Els weet er alles van.
Colleoni zit in zijn geval rechtop te paard, terwijl de mascotte die La Geel heeft ontworpen een hondje ondersteboven is. Even voorstellen: Paffy.
Voor-ie ondersteboven raakte
Behalve zingen zijn namelijk ook tekenen en schilderen niet weg te denken uit het leven van Elisabeth. Zo illustreerde ze boeken en werkte ze in de reclame. Tegenwoordig houdt Els het met name bij schilderen en ‘snuffelt’ ze aan nieuwere kunstvormen zoals video. Soms weet ze zelfs muziek en schilderen te combineren. Op de ezel staat een nieuw werk waarin naast muziekinstrumenten haar oude liefde terug te vinden is: prosecco. Een lokale producent wil de promotie van zijn wijn zelfs kracht bij zetten met concerten van La Geel. Wat muziekvoorkeur betreft houdt ze het daarbij meestal bij jazz, maar ook met Italiaans repertoire heeft ze vaak opgetreden, van Duitsland, via Dubai tot Singapore.
Elisabeth doet het nu wat rustiger aan, daar in dat kalme plaatsje met uitzicht op de Alpen, maar saai kan je haar leven nog steeds niet noemen. Verre van dat. De wereld is namelijk tegenwoordig even groot als klein. Vanuit Thiene raakte ze via Facebook in contact met een Amerikaan die ze jaren eerder eens vluchtig had ontmoet. Het facebooken werd skypen, en na een paar maanden kwam de Amerikaan met de verbluffende vraag: ‘Waarom trouwen we eigenlijk niet?’
Ja, waarom niet? La Geel stapte op het vliegtuig naar Arizona en zag haar aanstaande man pas vlak voor hun huwelijk voor de tweede keer. Spannender kan niet.
Ze trokken met de bruidsstoet de bergen in. Anderhalf uur klimmen, de rugzakken vol flessen met bubbels. Eenmaal boven lag de wereld aan hun voeten en voor die voeten stonden die van de dominee.
En nu zit het kersverse paar in Thiene, druk bezig elkaar beter te leren kennen ‘in het echt’. Gek? Nee, affascinante. Ook Paffy doet de dingen andersom.
En wie is die Amerikaan? Een mooie man, Robert, die van Nederlands-Indonesische afkomst is. Hij is de vader van een wereldberoemde dj, maar wie weet zeggen ze ooit nog: ‘Armand? Dat is de zoon van Robert’. Een boezemvriend van Robert heeft namelijk een boek over hen geschreven, als duo, dat mogelijk door Hollywood wordt verfilmd.
Trouwens, ook de rest van La Geels eigen levensverhaal is van rode-oortjes-kwaliteit. En nu is er dan het nieuwste hoofdstuk: ‘Mrs.van Helden in Italy’. Robert zelf moet nog even wennen. Hij biedt me allervriendelijkst iets aan dat ik absolutely moet proberen: een dosis instant-Starbuckskoffie. In Italië…
Geeft niet, hij leert het nog wel. Net als dat de naam van Venetië’s operahuis dezelfde is als die van Phoenix, Arizona. ‘La Fenice’, de mythische, herrijzende feniks. Zoals Elisabeth herrees uit de mist.
*
© 2009 Joost Overhoff
La Geels favoriete Italiaanse zangers: Sergio Caputo, Pino Daniele, Paolo Conte en Elisa.
‘Papadopoulos de Griek’ bleek bij zijn arrestatie een Marokkaan. Hij werd veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf.
Update
Herfst 2014
Ik open mijn laptop, vlakbij de Etna, en zie dat La Geel laat weten:
Robert en ik zijn inmiddels 5 jaar getrouwd. In 2010 zijn we naar Tucson, AZ, vertrokken met de bedoeling daar voorgoed te blijven, ware het niet dat Robert na zeven maanden een baan kreeg aangeboden in Sicilië, of all places. Daar hebben we drie jaar gewoond, op de Etna, en volop genoten van de kostelijke wijnen, verse vis, sinaasappelen die door de straten rollen, kleurrijke feesten, heel veel vuurwerk en uitbarstingen van de Etna. Eigenlijk heb ik daar pas het ware Italië leren kennen. Ik heb er optredens gedaan, een jazzclub opgericht en een video uitgebracht, “Mystified,” die helemaal gefilmd is op de Etna. Misschien een leuke link voor jouw website?
In december 2013 eindigde het Italiaanse contract van Robert en nu zijn we in Denver, Colorado.
*
2022
La Geel woont weer in Tucson, Arizona.
Haar nieuwste cd: A Monument to Madness.