Il Cuculo – De Koekoek
Oké, een koekoek zegt ‘koekoe(k)’. En hij gaat daar maar mee door. Natuurlijk, de Zwitsers zijn daar blij mee, maar opvallend is het wel. Je zou toch verwachten dat een beest met zijn reputatie gewoon zijn kop zou houden.
Ook vreemd: bij het woord cuculo mag je kiezen waar je de klemtoon legt, op de eerste of op de tweede lettergreep. Kies je voor de eerste, dan krijg je iets dat op de roep van de koekoek lijkt. In het tweede geval verschuift de aandacht naar de achterkant van het woord. En ‘culo’ mag dan zonder twijfel ergens vooraan staan in de hitparade van meestgebruikte woorden in de Italiaanse taal, het wijst wel degelijk naar de achterzijde.
Een culo is een kont. Niks aan te doen. ‘Il culo’ is onderwerp van een rijk scala aan uitdrukkingen, variërend van sappig tot grof. Aan de brave kant van dit spectrum bevindt zich het veel gepraktiseerde ‘bij de kont nemen’. Voor kont lees: neus. En wat doet de koekoek? Inderdaad.
Goed, met wat de koekoek doet kan je geen kind boven de zes jaar nog verrassen. Maar kennelijk, en dat is het ver-bij-ste-rend wel degelijk verrassende, lukt het die duivelse koekoek om allerlei kleine vogeltjes kéér op kéér bij het kontje te nemen. En dat terwijl hij met die roep van ‘m dus niet bepaald in het rond vliegt als het toppunt van incognito.
En toch. Stel je eens voor, dat je je een hele opvoeding lang te pletter werkt voor het kind van een ander. Een kind, bovendien, dat je eigen kroost uit het nest heeft gegooid. Toegegeven, ook mensenmoeders willen wel eens aan bekoekoeken doen. Van hun mannen. Maar aan het (op)voeden dragen die mama’s meestal wel zelf hun steentje bij. En vaak is er in het nest ook nog plaats voor een kleine van de bekoekoekte echtgenoot.
De koekoek, daarentegen, is het meest ‘furbo’, het meest uitgekookt van allemaal. Razend knap. Ongemerkt een ei leggen in het nest van een ander, dat is één. Een ei dat precies op het juiste moment uitkomt, dat is twee. Wat een timing.
Niet dat hij er zo bijzonder uitziet, il cuculo. Integendeel. Een beetje een grijze duif is het. Hij woont in de cipressenlaan en laat zich zelden zien. Opvallen en oplichten gaan slecht samen.
Hij vliegt pas op als je aan komt lopen, die gevederde furbo. In Italië is dat soort slimmeriken in het algemeen een veelbesproken onderwerp van uitgesproken weerzin, verzwegen afgunst en bewondering.
‘Koekoek!’ en ‘Cucù!’, het betekent in beide talen ‘Hier ben ik, kiekeboe!’ Tot je groot wordt. Want il cuculo neemt je bij il culo, keer op keer. En dan betekenen die twee tonen maar één ding: ‘Lange neus!’
Andere koek
