Een kleine hadden we al wel, al is ‘klein’ daarbij dramatisch relatief. Een Afghaan reisde af naar Amsterdam om daar willekeurig welke Nederlander iets aan te doen. Plaatsvervangend, voor de Nederlandse politicus Geert W.
Dezer dagen is het proces gaande in deze zaak. De Afghaan sloeg toe op het Amsterdamse Centraal Station, onwetend van het feit dat je Anno Nu veel kans hebt daar geen Hollander te treffen. Zo bezorgde hij een Amerikaanse toerist een dwarslaesie en zijn vrouw een miskraam. Erger kan het niet. Erger nog, naar mijn idee, dan moord. In feite vermoordde hij tweeënhalve mens, waarvan er twee het overleefden. Ze zijn vermoord én ze zijn er nog.
Helaas is dat even waar als juridisch onhoudbaar.
Dat laatste geldt eveneens ten aanzien van iets heel anders: de schuld in dezen van Geert W.
Zijn onzindelijke initiatief een cartoonwedstrijd te organiseren, met als onderwerp de profeet Mohammed, was de aanleiding die de op wraak beluste Afghaan koers deed zetten richting Nederland.
Daarmee bracht de geblondeerde politicus nodeloos anderen in gevaar, onder het mom van de vrijheid van meningsuiting. Die ‘vrijheid’ leek echter sterk op het bij elkaar zetten van roofdieren en een prooi, zodat de filmer van een ‘natuur’documentaire zijn gedroomde beeld krijgt.
Voor de rechtbank kan je er niets mee, maar voor mij zal het voortaan altijd zijn alsof ik een spoor van rood zie, daar tussen het blond.
TERZIJDE
Ik suggereerde een huisartsencollectief in het centrum van Amsterdam plannen te maken ‘voor als er iets gebeurt’.
Goed idee van mij?
Zeker.
Dus ze hadden er iets aan?
Nee, want hun draaiboek was al klaar.
Eerder op deze site over W.’s misselijke idee:
Blogpost 252. Cartoons