Althans ik. Als je uit een noordelijk land komt en veel tijd in een zuidelijk land hebt doorgebracht. Je voelt je als in die circusact waarbij je tegelijk op twee paarden staat. Terwijl die beesten het vertikken vlak naast elkaar te blijven lopen. Sterker, naarmate ze steeds sneller gaan groeit de kloof…
Iets vergelijkbaars deed zich voor bij de toenmalige verloving tussen KLM en Alitalia. Zie ‘De kunst van het ritsen’ in Cacciucco, het boek (p.298 e.v.). Als noorderling begrijp je de wanhoop van de ene partij, die wordt geconfronteerd met endemische onbetrouwbaarheid. Te kwader trouw of niet. Terwijl de zuiderlingen maar niet kunnen begrijpen waarom die ‘nordici‘ toch zo rigide zijn. ‘Geen paniek, het komt wel goed!’ Al is het dan op het laatste moment.
Niet zo ernstig. Smile!
(Zie ook de ©log Fyrafurie)
Voor de presentatie van het boek Cacciucco sprak de Italiaanse ambassadeur aan tafel de woorden: ‘Wij, Italianen, presteren het beste onder druk’. En anders beginnen ze pas met presteren als die druk er is.
(Over druk gesproken: in mijn eigen land bleek ‘Cacciucco’ zelf extreem ‘valrepig’. Het werd ’s nachts gedrukt, nadat aan het eind van de dag vóór de presentatie bij toeval werd ontdekt dat dat nog niet was gebeurd).
Binnen de gereformeerde kerk woedde ooit de strijd tussen de ‘rekkelijken’ en de ‘preciezen’. Bij het Griekse drama wordt een zelfde soort strijd gevoerd. In het noordelijke Euro-kamp zitten de preciezen, die nu eenmaal precies zijn. De Duitsers voorop. Dat kamp wordt aangevuld met Oost-Europeanen, waarvan sommigen nog armer zijn dan de Grieken zelf, en landen als Ierland en Spanje die in een eerdere fase gedwongen werden precies te zijn. Rekkelijk zijn landen als Frankrijk en Italië, die graag ook rekkelijk worden behandeld wat hun eigen land betreft.
Fragile
Zelf ben ik rekkelijk en precies tegelijk. Vandaar die spagaat. Ik kom uit een land waar traditioneel gevonden wordt dat je moet boeten voor je zonden en er niet vanaf kan komen met een biecht, wat weesgegroetjes of een voordelige afkoopsom. Maar ook de geldelijke zedenmeesters van boven de Alpen zijn in het verleden niet vrij gebleken van het lijstje financiële zonden dat ze zelf hadden opgesteld. En, trouwens, als we dan zo precies zijn dan hadden we dat ook moeten zijn toen we de Grieken toelieten tot de Euroclub.
Bovendien kan een te rechtlijnige aanpak van de Helleense schuldenaren niet de juiste zijn. ‘Straf’ hebben ze inmiddels wel degelijk gehad, althans zo voelden ze het. En zeker, hervormingen zijn nodig, net als in Italië. Die moeten er dus komen.
Maar wat we de laatste tijd deden komt neer op het onder schot houden van een automobilist, met de instructies:
1) Trek de handrem aan!
2) En nu optrekken!
Het woord bankroet/bankrupt heeft een Italiaanse oorsprong.
Het komt van ‘banco rotto‘, gebroken ‘bank’, in de zin van werk-/toonbank/balie.
Die werd kapot geslagen wanneer een (geld)handelaar zijn schulden niet betaalde.
Laatst zaten we in een Italiaanse taxi. De chauffeur vertelde dat hij ooit letterlijk het mes op de keel kreeg van een klant. De chauffeur stopte, trok de (wat speciale) handrem aan en vluchtte. De klant probeerde er vervolgens met de taxi vandoor te gaan, maar helaas. Gas geven lukte, maar hij kreeg ‘m niet van de rem…