Laatst won een Amerikaan voor de tweede keer de jackpot. Volgens kansenkenners een toeval van 1:195.000.000.000.000.
Zelf win ik nooit een loterij. Misschien is dat genetisch bepaald. Mijn vader won ook nooit wat. Nou ja, totdat hij in de zeventig was. Toen stond er opeens iemand voor de deur met zijn eerste prijs van formaat: een surfplank.
Maar wel heb ook ik inmiddels een ongelofelijk toeval beleefd, iets met een kans in de richting van die Amerikaan. We gaan namelijk elk jaar één of twee dagen naar hetzelfde hotel op een eilandje in de Middellandse Zee. En wat gebeurde? Op een kwade dag strandde het wereldnieuws middenin ‘ons’ uitzicht. Maar dan ook precies. Toen ik mij er korte tijd later naartoe begaf, zag ik pas hoe precies precies. Preciezer kon niet. Vanuit de hotelkamer zag – en ziet – het eruit als een ingelijste ramp: het wrak van de Costa Concordia.
Ingelijste ramp
Want nu, ruim anderhalf jaar later, ligt-ie er nog steeds. Inmiddels rechtop, maar toch.
Ondertussen is de rechtszaak bezig tegen de kapitein van het schip, ironisch genoeg in een theater. (De lokale rechtszalen zijn voor een zaak van dit formaat niet groot genoeg). Op die gerechtelijke bühne heeft de blonde schone die zich tijdens de ramp zonder kaartje op de brug bevond, nu toegegeven daar te zijn geweest als maîtresse van de kapitein. Iets waarvan niemand opkeek. Het was pas nieuws gebleken als het anders was.
Zelf heb ik sinds de ramp wel opgekeken van even uiteenlopende als verrassende reacties op dit geheel. Zo bleek bij het laatste bezoek aan het eiland dat een bewoner helemaal niet op de kapitein gebeten was. Sterker, hij vond het positief dat die toch maar voor heel wat werk had gezorgd. Misschien is dat ‘des eilanders’. De één zijn ramp is de ander zijn jut-potentieel. En de Concordia = mega-jutten. Niet in de vorm van aangespoelde spullen, maar toch.
Na alle menselijke ellende richt het daarmee de aandacht op die wonderlijke wetenschap ‘economie’. Hoe zit het? Kan zo’n ramp per saldo meer opleveren dan het kost? Je zou denken van niet. De waarde van het schip: een kleine half miljard. Bergingskosten tot nu toe: ruim 600 miljoen. En daar blijft het niet bij. Pure kapitaalvernietiging, toch? Maar wel hebben inderdaad al hele legers mensen eraan gewerkt, eraan verdiend, en gaat dat nog een hele tijd door. Tot en met de sloop.
Hoe het ook zit per saldo, in elk geval heeft het inkomenspotentieel dat met de bouw van het schip werd geschapen zich verlegd, van de cruise-maatschappij naar derden. Die derden, daar zitten nogal wat Nederlanders bij. Zo was Smit Salvage betrokken bij de beginfase en zal een andere Nederlandse onderneming voor de finale komen aanzetten met de Vanguard, een splinternieuw monsterschip dat de Concordia in zijn geheel moet gaan vervoeren. En nog zo wat.
Al met al beginnen mijn eigen stukken over de Concordia op een dossier te lijken. Daarin is Concordia Blues een stuk dat werd begonnen in de trant van ‘zien waar het schip strandt’. Analoog aan de Concordia zelf bereikte het de haven niet. Voor je het weet wordt het voor de kranten van vandaag namelijk al gauw te lang. Zie ©log Nr.1. Op de site is nu het integrale stuk te lezen. In de krant werd het aanzienlijk korter.
Bijgaand de gehele Concordia-collectie. Tot zover…
