Amsterdamse pitbulls en poedels hebben alweer, achteloos, hun drollen gedraaid op de plek waar Hij tot ons kwam. Midden op het Museumplein.
Ook ik had erbij kunnen zijn toen Obama in zijn ‘Beest’ stapte, het rijdende fort dat hem naar het Rijksmuseum bracht. Maar dat ging me te ver, al was ik er dichtbij.
Toch, ik beken het, was ik ook zelf ten prooi aan een zekere mate van Obamamanie. Nadat de ‘Marine One’ op Schiphol wentelwiekend het luchtruim koos, keek ik om beurten naar de televisie en uit het raam.
‘Ja, daar komt-ie!!’
‘O nee, toch niet’.
De presidentiële helikopter werd voorafgegaan door een hele batterij andere. Het leek wel een invasie. Een dame op de televisie wist ondertussen te vertellen dat waar Obama zich in Nederland bewoog hij werd omgeven door mobiel Amerikaans grondgebied. Foutje, maar het had er wel de schijn van. Niet dat een NL-agent het VS-Beest een parkeerbon kon geven.
Pas na een nest Black Hawk-heli’s kwamen de Sea Kings in zicht. Op het eerste gezicht identiek. Een soort balletje-balletje met de president. Denk je dat-ie in de ene zit, zit-ie in de andere.
En toch meende ik zeker te weten in welke hij zat toen hij na zijn museumbezoek dwars door mijn uitzicht vloog. In de voorste! Of… ?
De voorste. Toch…?
Maar helemaal zeker was ik van iets anders: dat alleen door het feit dat Hij langs mijn raam vloog zich een zekere opwinding van mij meester maakte. Wonderbaarlijk. Was dat omdat je niet iedere dag vanuit je eigen stoel de machtigste man ter wereld voorbij ziet komen? Ik denk het niet. En ook niet omdat ik mij voorstelde dat iemand naast hem met een vinger naar links wees, en zei: ‘Kijk, daar woont Joost’.
Nee, ik denk dat het kwam omdat het Obama was. Wij, Nederlanders, houden gewoon van die man. Althans velen van ons. Maar waarom? Omdat hij het bij ons ‘gezellig’ vindt? In elk geval aanzienlijk gezelliger dan belangrijk, terwijl hij ons toch bespioneert bij het leven. Voor de zekerheid.
Obama, schilderen doet hij niet (voor zover ik weet), zoals zijn voorganger George W. Bush. Maar hij ging wel naar het goede museum. Dat kostte ons een Vaalserberg aan eurocenten, maar so what? Ik mailde een vriend in Amerika of er daar iemand (nog) wist dat Obama in Amsterdam was geweest. Er volgde een grote stilte. Ik skypete, ter controle, met een vrouwelijke Obama-stemmer in The States: ‘Obama, in Holland?‘
Maar dat doet er niet toe. We gunnen het die man dat hij zich even kon laven aan (onze) cultuur, terwijl hij als in een kogelvrije vissenkom door het leven gaat. Omdat wij denken dat (onze) cultuur er voor hem toe doet. Omdat we denken dat hij onder de Amerikaanse presidenten net is als San Francisco onder de Amerikaanse steden.
San Francisco (detail)
We zien Obama als een soort wandelende oase, een toonbeeld van stijl en beschaving. Iemand die niet alleen zijn eigen naam, maar ook die van anderen weet te schrijven. Alleen al omdat we denken dat hij meer dan één (e-)boek gelezen heeft. Alsof hij zich daarmee onderscheidt van de meeste andere presidenten en van veel Amerikanen zelf. Alsof we zelfs medelijden met hem hebben, dat hij het moet zien uit te houden in een land waar nogal wat mensen zijn ranke verschijning schijnen te ondergaan als elitair.
Klopt dit allemaal? Of is dit gewoon… elitair?
Hoe dan ook, daar vloog Hij, langs mijn raam. En bijna zwaaide ik.
