Corona liep op zijn laatste benen. Hoewel…
Stockholm, Voorjaar 2022
We zaten in het vliegtuig richting Amsterdam en gordden onze gordels om. En dat niet alleen. We mochten ons dan in een land bevinden waar het mondkapje nooit algemeen is ingevoerd, maar in de richtlijnen voor het vliegverkeer waren ze nog present. Sterker, de Nederlandse purser hamerde erop. En hoe. Bij zijn instructies droeg hij ons zelfs op ook bij het nuttigen van dranken ons kapje op te houden. Het drinken moest gebeuren onder het kapje door.
Nog voor de start begint een vrouw pal achter mij hevig, en langdurig, te hoesten. Ze vraagt aan een belendende stewardess om toestemming daarbij haar kapje af te mogen doen. En krijgt die.
Naast ons, aan de andere kant van het gangpad, zit een notoire ‘bovensnuiver’. Zo noem ik degenen die hun neus boven het kapje uit laten steken, waardoor die virale barrière vrijwel volledig zinloos wordt. Iets dat door de purser specifiek verboden was.
De bovensnuiver heeft bij het horen van de kapjesvrijstelling voor mijn achterbuurvrouw naast zijn neus ook zijn oren gespitst en zegt: ‘Dat zou ik ook wel willen’.
Hierop komt de stewardess met een fascinerende uitspraak:
‘Ik vind het allemaal niet zo spannend’.
Vertaling: ‘Doe maar. Mij kan het niks schelen’.
Dat deze interpretatie de juiste is blijkt uit de toevoeging kort daarop, voor beiden: ‘Maar als híí eraan komt, dan moet u de kapjes gauw weer opzetten’. Ze knikt erbij in de richting van de strenge purser, voorin het vliegtuig.
Los van de merites van mondkapjes en de (on)mogelijkheid om Nederlanders zich aan de regels te laten houden, is het meest curieuze van dit geval de formulering. De stewardess vindt het ‘niet zo spannend’. Terwijl het over een ziekte gaat die miljoenen levens heeft gekost en waarbij alleen al het Nederlandse bedrijfsleven met talloze miljarden overeind moest worden gehouden, het bedrijf dat haar daardoor in dienst heeft kunnen houden voorop… Hoeveel spannender kan je het krijgen?
Staartje: twee dagen later testte ik positief op corona. Kreeg ik het van de ‘ontkapte’ hoestster, achter mij in het vliegtuig? Dat lijkt me niet. Waarschijnlijk kreeg ik het al eerder, ergens in Zweden. En wellicht was ik zelf besmettelijk terwijl ik in het vliegtuig zat. Als notoire kapjeshater én kapjesdrager.
Ondertussen komen er over corona steeds meer onderzoeken los. Zoals over het gevoerde beleid in Zweden. Misschien beter gezegd: het bijna-geen-beleid. In een analyse op de gezaghebbende site van Nature wordt van de Zweedse (niet)aanpak gehakt gemaakt.
De Italiaanse krant La Repubblica springt er bovenop. Door een beroep te doen op het gezond verstand van de burgers en verder vooral de boel de boel te laten, hebben de Zweden een tienmaal hoger sterftecijfer beleefd dan het buurland Noorwegen, waar de aanpak veel strenger was.
In Italiaanse ogen was het Noorse beleid ‘dus’ beter, maar is dat wel zo? Alles heeft zijn prijs, maar wat moet het zwaarst wegen? Misschien wegen alle nadelen van het op slot draaien van de maatschappij wel op tegen een (veel) hoger sterftecijfer. Met name als die sterfte zich voordoet onder de zwaksten.
Op een gegeven moment circuleerden er in de regio Stockholm triage-criteria waarbij zwaarlijvigen (met een BMI van 40+) en oude mensen (met een leeftijd van 80+) niet meer in aanmerking kwamen voor opname op de IC. Hoewel betwist wordt in hoeverre die criteria in de praktijk ook werkelijk werden gevolgd, waren die misschien wel redelijk en ook toepasbaar bij volgende pandemieën.
Alleen als de nood hoog is, uiteraard.
TERZIJDE
In het bewuste stuk wordt de Zweedse autoriteiten onder meer verweten de bevolking onwetend te hebben gehouden over het feit dat mondkapjes inzake corona wel degelijk zinvol zijn.