Le Api – De Bijen
Een sensatie! Maar wel eng. Het geluid kwam van achteren en zwol aan. Tot een enorm volume. ‘Wat is dít?!’ dacht ik, toen de zon opeens verduisterd werd. Een donkere wolk kwam voorbij. Een meter of zes, zeven naast me. Althans, de ‘rand’. Het waren bijen. Ontelbaar veel.
Onwillekeurig dook ik in elkaar, terwijl het leek alsof de wolk even pauzeerde. Ik probeerde het onmogelijke: iets uit te stralen van ‘Ik ben er niet’. Een geval van hoogmoedswaan. De bijen vervolgden hun weg. Met een urgentie, een tempo, een power…
Dat ik ook maar een moment gedacht kon hebben dat ze zich, zelfs maar een seconde, met mij zouden bemoeien. Met zo’n onbeduidende figurant in een decor waarin zij zelf qua grootsheid heel goed pasten.
Al beleefde ik dit voor het eerst, toch kwam de sfeer me bekend voor. In dit land worden gewichtige personen vaak met escortes vervoerd. Op tempo. Zwaailichten erbij. ‘Uit de weg!, uit de weg!!’, zo zoeven ze voorbij. In een oogwenk uit het zicht. ‘Wij zijn alles, jullie niks’. Zo voelt het. In zo’n colonne bevindt zich iemand van cruciaal belang voor de gemeenschap. Althans, dat is de gedachte.
Bij bijen is dat zeker. Terwijl de wolk zich verwijderde, vroeg ik me af hoe die was opgebouwd. Strikt hiërarchisch, nam ik aan. Met de koningin in het midden.
Gek, dat ik de pen pas pak na dit collectieve machtsvertoon. Alsof ze normaal, een bijtje hier een bijtje daar,
voor bespreking te vanzelfsprekend zijn. Dat zijn ze niet. Helemaal niet. Zonder bijen zijn we nergens. Maar You don’t know what you’ve got till it’s gone. En nu, nu de bijen wereldwijd verdwijnen, krijgen we het opeens benauwd.
Le api, ze zijn pas wat als ze met vele zijn. Als je het in Italië over l’ape hebt, in het enkelvoud, denken ze aan een driewielertje met laadbak. Dat niet zoemt, maar knort.
