La Tortora dal collare orientale – De Turkse tortel
Hoezo, Turkse tortel? De Hollandse zal je bedoelen! Die tortels hadden wij vroeger thuis. Ze zaten zelfs bij mijn moeder op haar schouder. En verkochten zo ons huis.
Ik weet het nog goed. De kopers zaten aan de tuintafel. Meneer probeerde nog iets dat op onderhandelen moest lijken. Te laat. Zijn vrouw was al door de bocht. Ze staarde naar het gevederde beestje naast mijn moeders oor. En straalde. Een huis met schoudertortels inclusief! De vrouw was verkocht. En ons huis erbij.
Ook mijn moeder vond de Turkjes roerend lief. Omdat ze niet aan echtscheiding doen, zo wist ze te vertellen. Maar wij kinderen hadden door dat één van de Turkenzonen zowaar papa van zijn troon gestoten had. We hebben het haar nooit verteld, dat van die vliegende Oedipus. Het was een geheim dat het ook makkelijk blijven kon, want papa, mama en het kind, ze zagen er alle drie hetzelfde uit.
Hier, in dit paradijs, waren wij er het eerst. De Turkjes verschenen later pas. Daarom leek het net alsof ze ons waren gevolgd, vanuit het polderland. Hollandse tortels dus. Maar Turkse tortels zijn zelfs niet Turks. Ze komen uit Azië. Turkije was maar een tussenlanding. Hoe je ze noemt hangt af van je historische horizon. In het land van de Romeinen reikt dat blikveld nogal ver. Ze noemen dat Turkje van ons dan ook ‘de oosterse halsbandtortel’. Een hele mondvol, maar wel adequaat.
Het broedseizoen is al een eind op streek. Sterker, veel jonge vogels zijn al bijna pubers. Hun ouders rusten op hun lauweren. Behalve…
Het is een ‘broedplaatje’. Tussen de druivenbladeren zie je de oosterse immigrant bijna niet. Waarom broeden ze toch alsmaar door? Het schijnt dat hun nesten vaak mislukken. En, het moet gezegd, heel snugger zien ze er niet uit.
Waarom hebben ze dan toch zo’n groot succes? Ze veroveren langzaamaan de hele wereld, zo lijkt het wel. Een grauw soort eksters, maar dan zonder groot kabaal. Hoe doen ze het? Simpel. Gewoon koeren en doorgaan.
