FilmTips
DE BEENTJES VAN SINT-HILDEGARD ****
LES MISÉRABLES ****
Een groter contrast tussen twee films is nauwelijks denkbaar. De één gespeend van alle kwaad, de ander een en al ellende.
‘De Beentjes’ toont dat het nog kan, een film die ‘gewoon leuk’ is. Zonder geweld, van enige grofheid geen spoor. Overtuigend innemend.
Tukkerland (detail)
Daarmee heeft De Beentjes ook iets nostalgisch. Want hij kan nog, maar hoe lang nog? En kan hij nu eigenlijk alleen nog maar voor zestigpluspubliek? Zijn de zestigminners inmiddels niet te gehard voor zoiets zachts?
Toevallig zag ik in dezelfde week een vergelijkbaar fenomeen als ‘De Beentjes van Finkers’, maar dan in het theater. Ook daarbij ging het om iemand ‘uit de provincie’, maar dan uit het zuiden.
Het ging om een liedjesman. Wereldberoemd in Noord-Brabant. Voor één optreden nam hij bezit van de Amsterdamse Kleine Komedie.
Dat was echter geen bewijs dat de zuiderling de harde hoofstedelingen voor zich gewonnen had. Het leek wel alsof alle Brabanders die de hoofdstad bewoonden zich aan de Amstel hadden verzameld, voor een middagje onder elkaar. En weer dat zorgeloze, vriendelijke. Roerend.
Eén ding hadden alle drie gemeen: wat er te beluisteren viel was geen standaardtaal. Twents, Brabants en ‘Banlieues’, het voelde in alle gevallen als een verrijking, waarbij ondertiteling soms echt nodig was.
Veel miserabeler dan in Les Misérables kan je het niet krijgen, maar wat een dijk van een film.
Na afloop liepen we langs de plek waar een televisieuitzending gaande was. Na al het jongerengeweld van even daarvoor speelde een oerbraaf wonderkindje Mozart, bij Podium Witteman.
Niet te geloven, wat een kloven.
TERZIJDE
‘De Beentjes’ is een bewerking van een Tsjechisch script.
Voor Banlieue-taal zie Le Dictionnaire de la Zone.