Sterker, tussen mode en zinnigheid heerst geregeld uitgesproken vijandschap. Een pet met een klep beschermt je gezicht tegen de zon, maar je draagt hem andersom. Een broek beschermt je benen, maar mensen die amper een broek kunnen betalen maken er voor ons scheuren in. Enzovoorts. De modieuze mens heeft namelijk een zeker dédain tegenover gewone mensen: mensen met de klep vooruit en klassiek gestrikte veters. Dat soort.
Maar de modieuzen hebben een probleem.
We zetten ons neer bij Trattoria ‘La Pecora Nera’, ‘Het Zwarte Schaap’. De uitbater ervan verzuchtte: ‘Er zijn tegenwoordig soms zoveel zwarte schapen, dat je pas als wit schaap opvalt’.
Voorlopig waren de stoelen op zijn terras nog wel tegen het zwarte aan, in contrast met de witte van de concurrent aan de overkant. Verder waren ze gelijk: de gesel van hedendaags Italië. Overal, zelfs in het mooiste historische decor overwint het volplastic café-meubilair. Vooral in de categorieën ‘Goedkoop’, ‘Nóg goedkoper’ en… ‘Gratis’. Die laatste soort doet dubbel dienst als reclame-materiaal en is doorgaans uitgevoerd in de meest schreeuwende kleuren.
Maar zo mogelijk nog verbluffender dan hun lelijkheid, in het land van bellezza en design, is het ontwerp van die dingen. Op het terras van Het Zwarte Schaap is het dertig graden. Dus mocht je denken dat het zinnig zou zijn Italiaanse terrasstoelen te verluchtigen met spleten en gaatjes, dan heb je gelijk. Maar vaak zijn ze potdicht. Van onderen en van achteren. Of ze nu wit of zwart zijn, één naam volstaat. Want als je opstaat kan je bijna horen hoe je dat soort stoelen noemen moet…
