Later die week zaten wij midden in Italië een pizza te eten, toen daar een hele delegatie binnenstapte uit… Tiel. Ze kwamen van de juweliersbeurs in Arezzo, tevens finishplaats van een Giro-etappe.
De NL-juweliers jubelden over het Italiaanse eten, maar van de Ronde van Italië hadden ze thuis geen plezier gehad. De klanten konden hun zaak door al het gedoe niet bereiken, zo bromden ze. Op een zaterdag!
Ach, het kon erger, zo wisten wij hen te melden. Dezelfde dag hadden we bericht gekregen uit Brummen, nog zo’n onwaarschijnlijke plaats die de Giro dit jaar aandeed. Aldaar was de plaatselijke juwelier met vakantie, terwijl kegelkennissen zijn winkel roze spoten om in de ware Giro-sfeer te komen.
Een wel héél net geintje: eerder reclame dan een ramp?
Echt zielig was-ie vast niet, die sindaco uit een plaatsje op Sicilië, gefêteerd en wel, maar toch een tikkie triste. Om de Giro te zien moest hij zo’n tweeëneenhalfduizend kilometer naar het noorden, omdat ‘De Ronde van Italië’ dit jaar wel de moeite neemt om in de Lage Landen te beginnen, maar de twee grootste Italiaanse eilanden links laat liggen. Aangezien er fors moet worden betaald om de Giro op bezoek te krijgen, dringt de conclusie zich op dat Sicilië en Sardinië te weinig geld hebben om erbij te mogen horen en Apeldoorn & Omstreken wel.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat Nederland het roze feest van harte is gegund. Want een feest was het daar, met nog meer toeschouwers langs de weg dan in het thuisland van de ronde. Aldaar begaven wij ons op pad om het allemaal zelf eens te beleven:
Meer over de Giro op deze site: