Het is het summum voor de korte-stukjes-schrijver: iets vangen in één woord. Soms lukt het je.
In dit geval blijkt het al te zijn gedaan, onbewust, door derden. Je moet er alleen wat decennia op wachten voor je er tegenaan loopt.
Maar kort geleden gebeurde het. We hadden een Duitse op bezoek, die uitlegde wat er voor nodig was om aan de ontbijttafel bij haar oude ouders de lieve vrede te bewaren. Dat was nogal wat. Zoveel zelfs, dat ze besloot een lijst te maken van alles wat er op die tafel tot in de perfectie in orde moest zijn. De optelsom van dwingende dingen stokte pas bij een indrukwekkend aantal: zesentwintig. Daaronder een zoutstrooier met kleine gaatjes voor moeder en een strooier met grote gaten voor papa. Maar het indrukwekkendste was met afstand iets anders, iets dat ook absoluut nooit ontbreken mag. Het is de
Voilà. Daar heb je het, Duitsland in één woord. Maar helemaal bevredigend is het niet. Het mooiste is het als na dat ene woord ieder ander woord overbodig is, zelfs teveel zou zijn. Wat dat betreft laat de Eierschalensollbruchstellenverursacher nog te wensen over.
Want wat is het? Het is het Duitse antwoord op de guillotine, maar dan voor op tafel. Google er maar eens op. Je weet niet wat je ziet. Het is een precisieinstrument waarmee een gekookt ei van zijn kapje wordt ontdaan. En niet dat je via Google stuit op sites waarop er over deze veroorzaker lacherig wordt gedaan. Nee, dit is ernstige materie.
Duitsland in één foto?
Wij Hollanders daarentegen, die maar wat raak leven en onze eieren telkens telijf gaan als mislukte samoerai, wij krijgen bij die Verursacher direct een stuip.
Maar dan… Ik denk opeens: ‘Wél handig, dat ding. Héél handig. Geniaal! Sterker, hoe ben ik mijn leven eigenlijk doorgekomen zonder…?’
Ik ga er een kopen.
