En waar wilde die vrouw heen, in die zo kostbare korte tijd? Naar De Gentse Feesten.
Verrassend en pijnlijk. Verrassend dat een vrouw, geboren een halve aardbol naar het oosten, wonend een halve aardbol naar het westen, nu juist dat Vlaamse stadje als bestemming had gekozen. En pijnlijk omdat ikzelf, wonend in een mini-landje ernaast, nog nooit in Gent ben geweest. (Al staat het dan hoog op mijn lijst).
De vrouw verklaarde op reis het liefst naar kleinere plaatsen te gaan, waar het rustiger is. Ik waagde daarop te betwijfelen dat ze tijdens De Feesten in Gent moederziel alleen zou zijn, maar dat bleek geen punt. Ieder land heeft zo zijn eigen minimale privacyafstand die mensen er fysiek tot elkaar bewaren. In India is die afstand nul, dus kon het in Gent moeilijk krapper.
Ook krap was het in de Nederlandse trein, die voortsuisde over de Belgische grens. De Indiase vrouw verbaasde zich erover dat niet iedereen daarin een zitplaats had. In India hebben alle passagiers in een beetje serieuze trein een gereserveerde plek, vertelde ze, waarmee ze me op mijn beurt verraste. Op mijn bevooroordeelde netvlies staan juist Indiase uitpuilwagons.
De Indiase vrouw en haar Indiase man bleken te werken in Silicon Valley, een uitpuilplek voor dollars, IQ’s en Indiërs. Dat laatste kan niet verbazen. Open alleen maar Photoshop en de ontwerpers van dat softwarewonder komen op je scherm voorbij:
Ook laten veel westerse bedrijven IT-werk doen in India zelf. Hoe verklaar je dat? Toch niet alleen door het feit dat het land met binnenkort de meeste inwoners ook de meeste knappe koppen telt?
Nee. ‘Logisch denken ligt de Indiërs goed’, weet de vrouw.
Zo is ook het krijgen van (veel) kinderen lang logisch geweest. Nu niet meer, maar tradities slijten traag. De vrouw naast me heeft geen kinderen. Ze kan de druk vanuit het moederland pareren met de reden dat ze nog geen tijd heeft. Bekennen dat ze geen kinderen wil is geen optie. Maar is het dat in het westen wel?
India, België & ‘Eendracht Maakt Macht’. Simpel idee, maar dan de praktijk…
En dan gebeurt het toch. We komen te spreken over dat waar je het eigenlijk niet over wilt hebben. Over ‘That man‘, Trump.
Komt het door een plotselinge tochtvlaag, of niet? In elk geval gaan tegelijk met het Trump-woord de haren op mijn arm recht overeind staan. Temidden van indrukwekkend kippenvel.
‘Wow!’, roept de Indiase vrouw, instemmend. Maar zelf ziet zij in de nieuwe Amerikaanse president ook een voordeel bij een nadeel. Vroeger schaamde ze zich dat haar eigen landgenoten bij verkiezingen vaak stemmen op beroemde cricketers of filmsterren. Op mensen die bijna perfect ongeschikt zijn om te besturen. Maar zo perfect ongeschikt als Donald…
N.B.
Deze maand is het zeventig jaar geleden dat Brits-Indië werd opgedeeld, leidend tot de onafhankelijkheid van India op 15 augustus 1947.
Op dit moment draait over dit onderwerp de film Viceroy’s House****.
Ondanks een wel erg Bollywoodiaans subplot de moeite waard.
TERZIJDE
Perfect Deel 2
Het wonderlijke verschijnsel ‘stropdas’ is een veeleisend lapje textiel. Alles eraan moet perfect zijn: de stof, het dessin, de kleur(en), de strop en de lengte. Anders werkt-ie tegen je. De schlemiel draagt hem vaak te kort, Trump steevast te lang. Bijna als een soort schaamlap. Bij een man die lijkt niet te weten wat schaamte is,
(Weer een andere mannensoort stopt het te lange deel in de broek)
De jonge Indiase droeg niets dat aan India doet denken. Een kort zwart jurkje. Stop.