Terwijl je fietst langs de meanderende Moezel begrijp je waarom. Kosten nog moeite worden gespaard om wijngaarden aan te leggen langs de meest steile hellingen. En passant levert dat fraaie uitzichten op. In combinatie met een inspanningsloos parcours kan het dan ook niet verbazen dat de Mosel-Radweg Duitslands favoriete fietsroute is.
Ooit moesten ook wij eraan geloven, maar wanneer? We kozen begin september. Net na de zomerdrukte/-hitte, maar nog net voor het hoogseizoen in verband met herfstkleuren en druivenoogst.
Toch leek de wereldvoorraad aan campers al, of nog steeds, langs de rivier te staan. Een overdaad die schaadt. Niet alleen visueel. Ook omdat een beetje camper tegenwoordig niet alleen een satellietschotel, maar bovendien een stel e-bikes aan boord heeft. Daarmee komt een nieuwe groep fietsers op de weg. Niet alleen kunnen mensen die al fietsten daarmee nu langer doorgaan, maar ook beginnen anderen eraan die voor echt fietsen nooit de fut of het fysiek hadden. Dat is ze gegund, maar daardoor wordt het wel drukker. Een soort ‘e-bikevliegwieleffect’.
In elk geval bleek het september-Moezelpubliek erg gecharmeerd van iets dat kennelijk aan de balk mocht:
Hm. Je vraagt je af of hier sprake is van een ‘nationaal humorverschil’. Zo blijken de Duitsers ook dol op een bepaalde Moezelwijn vanwege de naam Nacktarsch, compleet met bijbehorende etiketten waarop een man genotvol aan het billenkoeken is met een jongetje onder de arm.
Maar ook bij de koffie kunnen de Duitsers je verrassen:
Opvallend veel dikke Duitsers zijn er te zien. Je denkt: ‘Het duurt niet lang meer of slank is het nieuwe abnormaal’. Of is het al zover, want met name één fietsend stel steekt er opvallend strak bij af. Ze hebben eerder op de tandem Alaska-Vuurland gedaan. Ideaal voor de lijn. Maar voor zijn lillende landgenoten heeft de slanke jonge man, mede door hun e-bikes, geen hoop meer: ‘Die blijven dik, definitiv‘.
Na twee dagen zijn we wel uitgemoezeld en we verkassen naar de Rijn. De machtige rivier blijkt, voor Zijn doen, bijna leeg. Handig voor degenen die geloven dat Das Rheingold nog ergens moet liggen. Onhandig voor de scheepvaart. Maar wel biedt het de kans voor een mooi initiatief. Burgers ruimen gezamenlijk de rommel op die de rivierbedding blootgeeft bij deze lage waterstand.
Voor 2018 moet je de kelder in
Bij de plaats Jülich een apart schouwspel. Op een kazerneterrein oefent de Duitse M.E. op een demonstratie, gefingeerd door collega’s. Een spandoek vermeldt met grote letters ‘Verpisst‘. Wellicht in verband met actievoerders in een stuk bos dat ten prooi gaat vallen aan een enorme bruinkoolgroeve. Pardon? Is Duitsland dan geen voorloper op het gebied van milieutransitie?
Hm (Deel 2). Daar gaan die witte e-bikes er wel wat bruinig van uitzien.
Van harte aanbevolen: fietsen langs de Roer, die van Roermond. Niet te verwarren met de Ruhr. De grens met Nederland is allang geen fysieke horde meer, maar wel meen je vers over de grens oude stereotypen direct te herkennen. Zoals onze monumentale spaarzaamheid.
De natuur, daarentegen, is langs de Roer vrijgevig. Hij laat zich zien (2x): de ijsvogel.
TERZIJDE
De complete Mosel-Radweg is 307 kilometer lang en voert van het Franse Metz tot aan Koblenz.
Vanaf Remagen tot aan Roermond volgden we een stuk van een langeafstandsroute dat we eerder door slecht weer moesten overslaan. Zie: ’AMSTERDAM-ROME’.
In het plaatsje Lüftelberg opeens een fata morgana die echt blijkt te zijn: een standbeeld van een Chinese mandarijn. Of, nee, toch niet. Het is de formidabele googlewaardige Duitser Adam Schall von Bell. Zie ook Cacciucco, het boek, p.365 e.v.
Voor degenen die zich verdiepen in dat onderwerp:
Toevallig heeft net nu, in 2018, het Vaticaan water in de miswijn gedaan en de Chinese staat een stem gegeven in de keuze van bisschoppen. Kortom, ruim vier eeuwen na Adam Schall c.s. erkent Rome dat je in China niet door de bocht komt zonder compromissen.