Op bijvoorbeeld het negeren van De Anderhalve Meter stond 390 euro en een aantekening in je strafblad, een blok aan je been dat de meesten nog niet hadden, maar waar je wel je leven lang last van hebt. Straffen die buiten iedere proportie waren. Dacht ik.
Maar is dat wel zo, of inmiddels niet meer? Mensen die zich niet aan de coronaregels houden maken zich wel degelijk schuldig aan een ernstig vergrijp.
Te laat…
‘Grote problemen beginnen klein’, zo luidt een roestvrij adagium. Probleem: ‘Hoe herken je problemen in de dop?’ Je moet ze zien, wat niet meevalt als de oorzaak van je probleem voor het blote oog onzichtbaar is.
Dat laatste excuus zijn we inmiddels echter al ruimschoots voorbij. We kennen het gevaar intussen en weten dat het exponentieel toe kan nemen bij onachtzaamheid. Gezien de enormiteit van de gevolgen is die onachtzaamheid de ‘Foei!-fase’ nu ruimschoots ontstegen.
‘Schandsteen’, te Padua, waarop mensen te schande werden gezet.
De overheid heeft het verantwoordelijkheidsgevoel van ‘De Nederlander’ overduidelijk overschat. Laten we, met enige goodwill, stellen dat tot en met de puberleeftijd onachtzaamheid inzake corona nog vergeeflijk is. Goodwill, want ook pubers moeten in staat zijn te begrijpen wat anderhalve meter is. Maar het meest verbluffende is wel dat ook heel wat volwassenen zich, nog steeds, onverantwoordelijk gedragen.
Eerste Golf (detail)
Toen al gericht aan ons allemaal?
Inmiddels is een reeks alarmfasen geformuleerd wat het virus betreft. Wij verkeren nu in de ‘roodste’ fase ‘Zeer Ernstig’. Daar hoort een aantal concrete maatregelen bij, die slechts kinderen zijn van een bovenliggend principe: ‘Beperk het aantal contacten zoveel mogelijk’.
Van een volwassene mag worden verwacht dat hij zich niet alleen aan die concrete maatregelen houdt, maar het zelfs nog beter doet waar dat kan. Helaas valt dat geregeld tegen.
Een verbluffend voorbeeld:
Recentelijk hoorde ik van een groep musici die repeteerden voor een ooit te houden concert. Mensen kwamen daarvoor samen vanuit diverse hoeken van het land. Ze waren met minder dan dertig, ‘dus’ vonden ze dat het door kon gaan. ‘Ze’ zijn mensen die zelfs noten kunnen lezen, mensen waarvan je ‘dus’ zou verwachten dat ze daarnaast ook tussen de getallen door kunnen kijken, waar met koeienletters staat:
Bovendien is het getal van dertig bedoeld voor gewone samenkomsten. Hier ging het om zingende zangers en blazende blazers. Een bovengemiddeld coronariskante onderneming. En dat om te repeteren voor een concert… ’ter ere van de coronaslachtoffers’.
Zoiets doet denken aan de Oud-Hollandse spreuk die op deze site al eens eerder voorbij gekomen is:
Mensen die zich niet aan de coronaregels houden zijn medeplichtig aan een ramp. Als ze zouden zeggen: ‘Wij helpen oudjes die over de datum zijn, bij hun laatste zetje’, oké. Maar de echte catastrofe schuilt in de zorgmedewerkers die met schuld van de onachtzamen over de rooie worden gejaagd, de gewone zorg die door hen niet meer door kan gaan en de vrijwel oncalculeerbare economische schade die ze veroorzaken. Toekomstontwrichtend.
Deel 2
Hoe calculeer je dan voor dat soort verwijtbaar gedrag een boete? Moeilijk. Maar, zo denk ik nu, die 390 euro was zo gek nog niet. En dat strafblad idem dito. Helemaal tijdens de huidige Tweede Golf, die in feite de Tweede Keer is dat we ons stoten aan dezelfde steen. Die steen met uitsteekseltjes.
Moeten we het eens zijn met elke coronamaatregel voor we ons eraan houden? Nee. En als we ons er niet aan houden, dan moeten we boeten. Stevig.
TERZIJDE
Hoeveel makkelijker is het niet om je woede te kanaliseren in de richting van één ‘buitengewoon’ iemand die we nooit zullen ontmoeten, zoals de koning, in plaats van richting degenen die we dagelijks ontmoeten?
Dus wat doen we dan?
Ben ik zelf dan wel heilig? Nee. Bijna.
(Geintje).
Geloof ik in mondkapjes? Nee. Alleen om anderen eraan te herinneren dat er een probleem is.
Omhelzingen kunnen soms toch even nodig als vergeeflijk zijn.