No other land ****
Wilde ik er wel heen? Eigenlijk niet. Ik dacht al te weten wat ik te zien zou krijgen. En dat zien, daar had ik geen zin in.
Ik ging toch, uit een soort solidariteit. En wat kreeg ik te zien? Dat wat ik al dacht.
Het gaat om een documentaire die een Oscar won. Nu vallen speelfilms die een Oscar winnen doorgaans tegen, maar gold dat ook voor deze documentaire? Eigenlijk wel. Zo goed is-ie niet. De vier sterren zitten ‘m vooral in de durf en het doorzettingsvermogen van de ‘makers tegen wil en dank’.
Ik ging toch, aangespoord door een nieuwsbericht. Eén van de makers van de film werd onlangs aangevallen door kolonisten en gearresteerd door het leger. Geheel passend bij de inhoud van de film, die gaat over wat door al het geweld in Gaza vrijwel geen aandacht meer kreeg: de wandaden op de Westelijke Jordaanoever.
Het gaat daarbij om, volgens internationaal recht, illegaal door Israël bezet gebied. Sinds 1967. In 1983 werd in de zogeheten Oslo-akkoorden een ingewikkelde bestuurlijke indeling voor dit gebied overeengekomen. Maar illegaal is en blijft het, met als grootste probleem het vestigen van nederzettingen door Joodse kolonisten die zich steeds meer gebieden toe-eigenen die van Palestijnen zijn. Daarbij vertonen ze datgene waarvan de Israëlische premier Netanyahu de verpersoonlijking mag heten:
agressieve arrogantie
Daar zit No other land vol mee. Vrijwel onverdraaglijk. De inmiddels omgekeerde rollen van David en Goliath kunnen niet duidelijker. De totale overmacht van de Israëli’s is verpletterend, letterlijk. Hun bulldozers, genadeloos. De Palestijnen, machteloos.
Net als in Gaza. Zeker, Palestijnen zijn niet als gevolg van hun onderdrukking door een apartheidsregime per definitie heilig. Zie Hamas. Maar het wegkijken van vele landen is verbijsterend, om over de steun van Amerika nog maar te zwijgen. Alsof aan de holocaust een vrijbrief is vastgeniet, met het recht ook zelf misdadig te zijn.
Onder de meest verse voorbeelden: het uitroeien van een groep hulpverleners in Gaza. Het leek wel een remake in overtreffende trap van een andere film, Foxtrot. Een speelfilm, weliswaar, maar toch…
Daarin wordt een viertal geweldloze Palestijnen gedood bij een checkpoint. Een hogere militair legt zijn ondergeschikten daarna een zwijgplicht op. Een bulldozer verschijnt. Gat graven, slachtoffers erin, hun auto erbij. Zand erover.
Toegegeven, zo simpel is het niet om als jonge soldaat op wacht staan, niet wetend wie wat al dan niet van plan is. Maar de straffeloosheid en het gelieg dat Israël zich kennelijk kan permitteren is adembenemend, in negatieve zin, en lijkt wel grenzeloos.
*
Er bestaat PTSS, de PostTraumatische-StressStoornis. Maar er moet toch ook zoiets zijn als ‘PMSS’, PostMisdaad-SchuldStress? Het kan toch niet zo zijn dat ‘misdaad op bevel’ maakt dat je verder vrij van berouw door het leven gaat?
Bij sommigen misschien wel…
TERZIJDE
De Israëlische Minister van Cultuur Regev destijds over Foxtrot, uit 2017:
“(…) outrageous that Israeli artists contribute to the incitement of the young generation against the most moral army in the world by spreading lies in the form of art.”
Eerder op de site: