Lang geleden…
… maakte ik mensen aan het lachen. Nederlandse mensen waren het, winkelmensen. Ze namen deel aan een feestelijk samenzijn met collega’s. Het was tijdens een congres in Frankrijk, waarbij ik tolken moest.
De Fransen hadden het over produits blancs en produits bruns. Ik bakte daar ‘witte producten’ van. En bruine. Tot grote hilariteit van de NL-winkelmensen.
‘Jongen, dat heet niet zo’, corrigeerden ze me. ‘Dat heet witgoed en bruingoed’.
Witgoed = Wasmachines & Zo. Bruingoed = TV’s & Co.
Nu, eind 2024…
… zijn we toe aan een nieuwe afwasmachine, in een nieuwe tijd. Die van witgoed 2.0. Daarin is ‘witgoed’ zo wit niet meer. Sterker, de beste twee machines (volgens de Consumentenbond) zijn… zwart. Maar zelf zijn we conservatief. Wit moet ook onze nieuwe zijn.
Ik ga erover in gesprek met verkopers, maar ze begrijpen me niet. Bedoel ik misschien een ‘vaatwasser’? Inderdaad. Maar als ik vroeger thuis alleen al het woord ‘vaat’ uit zou spreken, dan werden me zeker de oren gewassen. En daar kom ik maar niet vanaf. Vandaar.
‘Ze’, dat zijn tegenwoordig niet de winkelmensen van weleer. Het zijn mensen van Coolblue, een webshop. Daarmee ben ik al eerder met tevredenheid in zee gegaan. Maar ook zij doen aan vernieuwing. En zo begeven we ons toch naar een soort winkel, in een echte winkelstraat.
De webshop met een deur erin blijkt gevestigd in een lijk. Zogezegd. Het is een pand waarin eerst een ouderwetse winkel zat, die echter door al het online-geweld ten onder is gegaan. Maar ironisch genoeg hebben de webshops inmiddels weer behoefte aan plekken waar de klant de dingen aan kan raken.
Onze toekomstige afwasmachine, die staat er natuurlijk net niet. Dat zal je altijd zien.
Dus kopen we ‘m maar al kijkend naar een scherm. Samen met de verkoper. Een sympathieke jonge jongen is het, zoals de meeste Coole jongens.
Tot onze verrassing blijken we net onze aankoop te doen tijdens een fenomeen met de oud-Hollandse naam ‘Black Friday‘. Niet dat die naam iets te maken heeft met zwart witgoed.
Al is de oorsprong ervan onduidelijk, zeker is dat het verschijnsel is overgewaaid vanuit Amerika, een land waar alles overdreven wordt. Zo duurt die ene dag in november ongeveer een week, stampvol aanbiedingen, zoals een Thanksgiving-kalkoen bijna ploft van de vulling.
Voor onze vrijdagmachine ‘met korting’ betalen we wel iets bij, zodat ze het ding ook installeren. Daarvoor moeten de bezorgers een batterijtje trappen op, want ons huis is nog 1.0. Een lift is er niet. ‘Geen probleem’, zegt de Coole jongen en zet het erbij.
Daarna begonnen we met wachten, maar niet lang. Nieuw is tegenwoordig ook dat je meerdere berichten krijgt over de bezorgingstijd. Gaandeweg steeds preciezer.
De spanning stijgt.
– Poging 1
Precies op het aangegeven planningsmoment: ‘Tring’. De chauffeur is vlakbij en heeft de machine bij zich, maar… ‘Zijn er trappen?’, vraagt hij.
Hij blijkt alleen te zijn en keert om, met machine.
Goed, op dit punt aangekomen is het tijd voor de snoeischaar, ten einde de lezer te sparen die wellicht al zoveel te lezen heeft. Dit blog mag, bovendien, niet verworden tot een huis-tuin-en-keuken-kroniek.
(Voor het snoeisel, zie TERZIJDE).
– Poging 6
(…)
De jongens vertrekken. Pfff. Machine 2 staat. Goed, op de vloer ligt een los boutje, maar essentieel zal dat toch niet zijn. Hoop ik.
Ik bekijk de nieuwe machine. Daar de vorige niet beviel, heb ik voor een ander merk gekozen. Twee veren latend: ons nieuwe witgoed is zilvergrijs en bovendien kost-ie, ‘post-Black Friday’, honderd euro meer.
Ik pak de gebruiksaanwijzing. Hij is vrijwel identiek aan de vorige.
Onze nieuwe machine, van een ander merk, komt uit dezelfde fabriek…
Bevalt deze dan wel?
TERZIJDE
– Ontvangen mails inzake deze bestelling: 37.
– Na de wel gelukte leveringen kwamen er meerdere berichten ‘dat we elkaar waren misgelopen‘. (…) ‘Als je geen nieuw bezorgmoment kiest, dan wordt je bestelling over 4 dagen teruggestuurd naar ons magazijn en krijg jij je geld terug‘.
– Al eerder dit jaar had ik puike ervaringen met Belgische ‘regeldames’ die schuil bleken te gaan achter een NL-nummer. Een écht noodnummer, die keer. Hulde!
– Voor de lezer die toch ook graag het snoeisel wil zien:
– Poging 2
Dit keer komen er wel twee Coole jongens, maar nu zonder machine.
Voor het komt tot Poging 3 bel ik speciaal op, om ’ten overvloede’ te zeggen dat bij de levering van een machine ook een machine hoort.
– Poging 3
Er komen weer twee jongens, weer zonder machine.
Bel weer. De hele order wordt nog eens nagelopen, van A tot Z. Alles lijkt nu in orde, behalve bij Z: het adres…
– Poging 4
Er komen opnieuw twee jongens, maar een uur voor de aangekondigde tijd. Gelukkig ben ik er. Ze bellen als ze er al zijn, zodat ik ze niet kan vertellen hoe ze het handigst kunnen rijden. Dat scheelt bij ons nogal. Ze rijden verkeerd, maar komen er toch.
Ze leveren de machine af, maar willen hem niet installeren. Dat staat niet in hun instructies.
Ik laat ze op mijn computerscherm zien dat installatie inclusief is. Nog steeds lijken ze het niet te willen geloven, maar besluiten de installatie toch te doen ‘omdat uitzoeken hoe het zit langer gaat duren dan installeren’.
Gezien het daaropvolgende haastwerk zal dat zeker waar zijn. Daarbij zijn ze nog iets vergeten.
– Poging 5
Er komen twee jongens om de installatie alsnog af te maken zoals het hoort. Ook weer te haastig. Zo moet ik zelf alsnog op de oude knieën voor het puntje op de i.
Pffff, de machine staat. Maar… in het gebruik bevalt hij niet.
Goed van Coolblue: zelfs een afwasmachine mag je ruilen. Maar de onlineprocedure die je van hen daarbij moet volgen wil niet lukken. Bellen dus, omdat ook de administratie een chaos blijkt. Na ruim een uur aan de telefoon, met fijne Belgische dames die gewoon in België zijn, is het rond.
– Poging 6
Telefoon, ruim twee uur voor het aangekondigde tijdvak: ‘Het is een beetje een chaos vandaag. Kunnen we ook nu komen, meteen?’
Twee prima jongens leveren de machine af en installeren ‘m, dit keer keurig, terwijl ik daar nu niet extra voor had betaald.
(…)